هوش مصنوعی: من نمی‌دانم که زلف و چهره‌ات در شب و صبح چگونه است و نمی‌دانم که داغ لب‌هایت چه بویی دارد، چون بوی مشکی و شیرینی شکر را در ذهنم دارم.

هوش مصنوعی: از دوری چهره‌ات، دلم پر از آتش و غم است و نمی‌دانم آیا وقتی که آهی از دل بر می‌آورم، آن آتش خاموش می‌شود یا نه.

هوش مصنوعی: چهرهٔ تو چنان در ذهنم جای گرفته که هرگز نمی‌توانم از آن دور شوم. به خاطر اشک‌های زیادی که بر چهره‌ات می‌ریزم، حتی وقتی چشم‌هایم را می‌بندم، باز هم نمی‌توانم تو را فراموش کنم.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که تو من را فراموش کرده‌ای و تنها زمانی که مرا ببینی، ممکن است به یادم بی‌آوری. اگر هم مرا نبینی، ممکن است فراموشم کنی.

هوش مصنوعی: اشکم به خاطر وضعیت نامناسبی که دارم و احساس سردی در وجودم، بر صورت زردم مانند جگر می‌ریزد، اما نمی‌دانم باید از دل این درد چه بگویم.

هوش مصنوعی: من از شدت غم تو به حدی رسیده‌ام که حتی نمی‌توانم از دست این غم، روی پا ایستادم.

هوش مصنوعی: زمانی که عطار به زیبایی تو با واژه‌های شیرین اشاره کرد، من دیگر نمی‌توانم درباره‌ی تو شعری بگویم که بتواند به اندازۀ آن شیرینی را منتقل کند.