هوش مصنوعی: زمانی که به چهره تو نگاه کردم، تمام مبنای وجودم از بین رفت.

هوش مصنوعی: من همچون پرنده‌ای بودم که در دستان سلطانی نگهداری می‌شدم، اما از چنگ تو رها شدم و بال و پرم را از دست دادم.

هوش مصنوعی: من هر چیزی که داشتم، چه خوب و چه بد، با اشک‌هایم به آب سپردم.

هوش مصنوعی: دل سوزانم را به چالش‌ها سپردم و جان عاشقم را در معرض خطر قرار دادم.

هوش مصنوعی: تا وقتی که از خاک ساخته شده‌ام، بر روی تو تاج گذاشتم و اکنون هم بر روی خاک تو تاج می‌گذارم.

هوش مصنوعی: وقتی چشم به ناز و لبخند تو انداختم، دیگر از خودم دفاع نکردم و همه‌چیز را رها کردم.

هوش مصنوعی: هر روز به عشق تو مانند قلم، خودم را هزار بار قربانی می‌کنم.

هوش مصنوعی: وقتی که من درباره زیبایی چهره‌ات صحبت کردم، همان‌قدر تاب و درخشندگی داشتم که وقتی نور ماه بر زمین می‌تابد.

هوش مصنوعی: وقتی لب تو را توصیف کردم، آنقدر احساس شوق و هیجان داشتم که انگار شکر در دل من ریخته‌اند.

هوش مصنوعی: بدون خوشه‌های زلفت، آتشی دشوار در انبار خشک و تر روشن کرده‌ام.

هوش مصنوعی: در دل آسمان، ماه را بدون چهرهٔ تو رها کرده‌ام.

هوش مصنوعی: تا به حال کسی را در دنیا مانند تو ندیدم، هر چقدر که به اطراف نگاه کردم.

هوش مصنوعی: چهره و اشک عطار، مدت‌هاست که من عمر خود را صرف طلا و نقره کرده‌ام.