هوش مصنوعی: به خاطر عشق تو، به میخانه رفتم و بالتعهّد و وابستگی به شراب و خوشی، کمربند مغانه را به دور خود بستم.

هوش مصنوعی: وقتی که زلف تو مانند یک حلقه‌ی زیبا و دلنشین است، چرا من باید همیشه از تو دوری کنم یا به ستایش نپرستم؟

هوش مصنوعی: اگر دین و دلم از دست برود، شاید به این خاطر است که حلقه زلف تو در دست من است.

هوش مصنوعی: در زلف تو فرصتی خوب پیدا کردم که دست خود را به آن بزنم و به تو وصل شوم.

هوش مصنوعی: وقتی که احساس ترس و تردید به دلم افتاد، به عشق روی آوردم و عهد و پیمان خود را شکستیم.

هوش مصنوعی: از آن شرابی که من فقط یک قطره از آن را نوشیدم، به نظر می‌رسد که سال‌ها مست و سرمست هستم.

هوش مصنوعی: در دل من یک دریچه باز شد و من مدت‌ها بر آن نشسته‌ام.

هوش مصنوعی: از آن دریچه، صد دریا نمایان شد و من، چشمهٔ دل خود را به دریا متصل کردم.

هوش مصنوعی: وقتی طاقت نداشتم، به شدت درگیر و غرق چیزی شدم که به دستم افتاد.

هوش مصنوعی: وقتی که جانم از عشق به یک دنیا و حالت جدید رسید، دیگر به آداب و رسوم این دنیا اهمیت نمی‌دهم و مانند رستم، قهرمان بزرگ، احساس آزادی و بی‌باکی می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر امروز با این ویژگی‌ها صحبت کنم، ممکن است کسی باور نکند که من واقعا این فرد هستم.

هوش مصنوعی: من نه وجود دارم و نه کاملاً نیستم، در واقع هیچ چیز و همه چیز هستم، هم در اوج و هم در پستی.

هوش مصنوعی: عطار در این موقعیت خطرناک، آیا تو می‌دانی که من چگونه بیرون آمده‌ام؟