هوش مصنوعی: اگر از عشق او باخبر هستی، جانت را فدای عشق کن و به معشوق نگاه کن.

هوش مصنوعی: اگر کسی به خاطر عشق هرگز جان نکند، تو نیز از عاشقان جان مبر.

هوش مصنوعی: اگر از جان خود سیر هستی، در نماز حاضر شو و اگر از جان خود می‌ترسی، از آن دوری کن.

هوش مصنوعی: عشق مانند دریا است، که عمیق‌ترین نقطه‌اش مشخص نیست. در این دریا، وجود آتش و امواج نشان‌دهنده‌ی جواهرات پنهانی هستند.

هوش مصنوعی: این گوهر، رازها و اسرار زیادی در خود دارد و می‌تواند سالکی را به سوی معانی عمیق هدایت کند.

هوش مصنوعی: اگر در بین دو جهان، سرکشی و نافرمانی کنی، مانند مویی خواهی بود که اگر سرش را پیدا کنی، از آن خبر می‌گیری.

هوش مصنوعی: دیشب در حال مستی و خواب بودم که ناگهان نیمه شب، آن ماه بر من گذشت.

هوش مصنوعی: به وسعت شب، چهره‌ی زرد ما در نور ماه روشن شد و اشک‌هایمان چهره‌ام را درخشان‌تر کرد.

هوش مصنوعی: خداوند به من لطف کرد و نوشیدنی وصال را عطا فرمود. هر کدام از موهای من، جان دیگری را به من بخشید.

هوش مصنوعی: اگرچه تحت تأثیر آن شراب بودم و به زمین افتاده بودم، اما هر یک از موهایم برای کسی که می‌بیند، مانند زنجیری در آمده است.

هوش مصنوعی: در چهره آن خورشید، هر دو جهان در حالتی شگفت‌انگیز و بی‌خبر از خود بودند که من به آنها نگاه می‌کردم.

هوش مصنوعی: اگرچه عشق در دل من به شدت وجود دارد و حرف‌هایم زیاد است، اما در یک لحظه زبانم کارایی ندارد و نمی‌توانم صحبت کنم.

هوش مصنوعی: من به خاطر چهره زیبا و دلربای او در حالت خواب و بی‌خبری به سر می‌برم و از این رو دچار بی‌خوابی و بی‌طعم شدن از غذا شده‌ام.

هوش مصنوعی: گاهی در حال مرگ بودم و گاهی زندگی می‌کردم، مانند شمعی که در سحرگاه می‌سوزد.

هوش مصنوعی: در نهایت صدایی از عمق دل من برخاست و احساسات شدید زنانده‌ای به صورت امواجی تند در خون من بوجود آمد.

هوش مصنوعی: وقتی که از آن حالت خارج شدم و چشمانم را باز کردم، نه از معشوق نامی دیدم و نه نشانه‌ای از او پیدا کردم.

هوش مصنوعی: من از درد و آرزو و شوق و نیاز، به شدت ناراحتم و بی‌پروا مانند پرنده‌ای هستم که بال و پرش را بریده‌اند.

هوش مصنوعی: صوتی از گوشه‌ای به گوش می‌رسد که به تو می‌گوید، ای کسی که پرنده‌ای ارزشمند را از دست داده‌ای.

هوش مصنوعی: باید در انتظارش بمانیم و نگذاریم از این مکان دور شود.

هوش مصنوعی: به جای اینکه خود را در شرایط دشوار و محدود نگه‌داری، بهتر است به دنبال راهی باشی که به تو آزادی و پیشرفت بدهد. تا کی می‌خواهی در این قفس بمانی و خودت را آزار دهی؟

هوش مصنوعی: در وضعیت اصلی زندگی، نیازی به وابستگی نداریم؛ خواه سرگرمی و شادی را انتخاب کنیم یا به سوگواری و اندوه.

هوش مصنوعی: این کمان هرگز در بازوی تو نیست، بنابراین جان خود را بسوزان و حیرت‌زده به جلو نگاه کن.

هوش مصنوعی: ای عطار، تو در ابتدای راه مانده‌ای و نمی‌توانی این جاده را به پایان برسانی.