چون تجلّی بس به قوّت اوفتاد        طور با موسی به هم مهجور شد

قوّت خورشید نبود سایه را

هر دو عالم انگبین صاف بود

طور با موسی ،  ز هم مهجور شد

عطار » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۵۱
                 
برقع ، از خورشیدِ رویَش ، دور شد
ای عجب ، هر ذرّه‌ای ، صد حور شد

همچو خورشید ، از فروغِ طلعتَش
ذرّه ذرّه ، پای تا سر ، نور شد

جملهٔ رویِ زمین ، موسی گرفت
جملهٔ آفاق ، کوهِ طور شد

چون تجلّی‌اش ، به فرقِ کُه فتاد
طور با موسی ، ز هم مهجور  شد

قوّتِ خورشید ، نبوَد سایه را
لاجرم آن آمد ، این مقهور شد

قطره‌ای ، آوازهٔ دریا شنید
از طمع ، شوریده و مغرور شد

مدّتی می‌رفت ، چون دریا بِدید
محو گشت و تا ابد مستور شد

چون در آن دریا ، نه بد دید و نه نیک
نیک و بد ، آنجایگه معذور شد

هر دو عالم ، انگبینِ صِرف بود
لاجرَم ، چون خانهٔ زنبور شد

زانگبین ، چون آن همه زنبور خاست
هر یکی هم ، زانگبین مخمور شد

قسمِ هر یک  ، زانگبین چندان رسید
کز خود و از هر دو عالم ، دور شد

سایه ، چون از ظلمتِ هستی برَست
در برِ خورشید ، نورالنّور شد

همچو این عطّار ، بس مشهور گشت
همچو آن حلّاج ، بس منصور شد