تا تو نشوی چو ذره ناچیز
نتوانی ازین قفس به در شد..

عطّار » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۴۹
                 
در راهِ تو ، هر که راهبر شد
هر لحظه ، به طبع ، خاک تر شد

هر خاک . که ذرهٔ قدم گشت
در عالمِ عشق ، تاجِ سر شد

تا تو نشَوی  ، چو ذرّه ناچیز
نتوانی ازین قفس ، به در شد

هر کو به وجود ، ذرّه آمد
فارغ،  ز وجودِ خیر و شر شد

در هستیِ خود ، چو ذرّه گم گشت
ذاتی ، که ز عشق ، معتبر شد

ذرّه ، ز که پرسد و چه پرسد
زیرا که ز خویش بی‌خبر شد

خورشید ، ز خویش ذرّه‌ای دید
وآنگه به دهانِ شیر در شد

گر ذرهٔ راه نیست خورشید
پیوسته چرا ، چنین به سر شد

چون ذرّه ، کَسی که پیشتر رفت
سرگشتهٔ راهِ بیشتر شد

در عشق چو ذرّه شُو ، که عشقَش
بر آهن و سنگ ، کارگر شد

بنمود نخست پردهٔ زلف
در پرده نشست و پرده در شد

در داد ندا ، که همچو ذرّه
فانی صفتی ، که در سفر شد

مویِ سرِ زلفِ ماش جاوید
همراهی کرد و راهبر شد

عطّار ، چو ذرّه تا فنا گشت
در دیدهٔ خویش ، مختصر شد