هوش مصنوعی: عاشق با عشق تو زنده است و با وجود تو زندگی را احساس می‌کند. اما او به هیچ قیمتی نمی‌تواند غم عشق و جوانی‌اش را تحمل کند.

هوش مصنوعی: هر کسی که از خوشی و نعمتی که در زندگی دارد بهره‌مند شود، در واقع فقط مقدار کمی از درد و مشکلات را چشیده است. تا زمانی که زندگی دارد، فرح و شادی را هیچ‌گاه نخواهد چشید.

هوش مصنوعی: وقتی جان از زیبایی تو پر شد، تا ابد هیچ اندوهی از این زندان موقتی بر دل نخواهد نشسته.

هوش مصنوعی: اگر دانشمندی سخنران باشد، در برابر عشق تو، ناتوان خواهد بود و نمی‌تواند حتی یک کلمه بگوید. عشق تو چنان بی‌پایان و زلال است که هیچ کلامی نمی‌تواند توصیفش کند.

هوش مصنوعی: دل که عشق تو را دریافت، از بار سنگین دو جهان آزاد شد. هر کس به مقام سلطنت رسید، دیگر نیاز به نگهبانی و پاسبانی ندارد.

هوش مصنوعی: هرکس بگوید که به خاطر محبت دوست، شرابی نوشیده‌ام، باید بداند که پادشاه با هر کسی که دستش به گدایی می‌رسد، دوستانی ندارد.

هوش مصنوعی: روح ما مانند دارویی که از عشق بی‌نهایت سرچشمه می‌گیرد، زندگی را می‌چشد. با وجود این عشق واقعی، دیگر جایی برای زهر بدگمانی وجود ندارد.

هوش مصنوعی: دل عطار به خاطر عشق تو، غم بسیار و سختی‌های زیادی را تحمل کرده است. پس چگونه می‌توان انتظار داشت که غم و درد ناشی از مکان تنگ و نامناسبی بتواند بر آن تاثیر بگذارد؟