هوش مصنوعی: چه زیباییِ دل‌انگیز و خیره‌کننده‌ای! این چه چهره‌ای است که如此 دل‌نواز جلوه می‌کند؟ و این چه موی مشکی و دلپذیری است که مانند کمند لطیف و جذاب به نظر می‌رسد؟

هوش مصنوعی: به خاطر زیبایی و محبت تو، همه جهان پر از صحبت و گفتگو شده است.

هوش مصنوعی: برای تو، در جایی که قدم گذاشته‌ای، سر خود را بر خاک کوی تو گذاشتم؛ زیرا زلف تو هم به خاک آنجا آویزان است.

هوش مصنوعی: اگر موهایت را بر خاک بگذارم، این باعث نمی‌شود که بمیرم و این خود آرزوی من است.

هوش مصنوعی: زلف تو به اندازه‌ای زیباست که در آنجا که تو هستی، هزاران سر مانند توپ‌های زیبا وجود دارند.

هوش مصنوعی: ای عاشق، سریعاً از اینجا برو، چون اینجا واقعه‌ای بزرگ و مهم در حال رقم خوردن است.

هوش مصنوعی: تو مردی حساس و لطیفی هستی، آیا نمی‌دانی که در اینجا هزاران مرد دیگر هم هستند که به شدت تحت فشار و چالش قرار دارند؟

هوش مصنوعی: اگر یک لحظه هم نتوانی چهره‌اش را ببینی، بدان که وجود تو در میان مردم هم بی‌معناست.

هوش مصنوعی: ای دل، چه زمانی او به جستجوی تو می‌آید؟ در حالی که او همیشه فراتر از جستجو و تلاش توست.

هوش مصنوعی: هر چند یک ذره هم جستجو کند، اما رنگش هیچ‌گاه به روشنی خورشید نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: اگر او کار کند، این نشان‌دهنده این است که کار تو شست‌وشو است.

هوش مصنوعی: اگر به دنبال آب باشی و نتوانی پیدا کنی، باید بدانی که هرچه به تو می‌رسد، همانند آب جوی است که از تو آمده و به تو بازمی‌گردد.

هوش مصنوعی: از کارها و اعمال تو چه نتیجه‌ای حاصل می‌شود، چون اینجا نیازی نیست و خداوند موانع را برطرف کرده است.

هوش مصنوعی: هرچند تو به فعالیت خود ادامه می‌دهی، اما آگاه باش که کار او فراتر از ظواهر و جلوه‌های دنیوی است.

هوش مصنوعی: هرگز کسی نمی‌تواند بداند به کجا می‌رسد، اگر عطار (شاعر و عارف) اراده‌اش به سوی حق باشد.