هوش مصنوعی: مردی که پیر و باتجربه است، دوستانش را به یاد دارد و در آن شب، یکی از آنها را در خواب می‌بیند و به یاد می‌آورد.

هوش مصنوعی: از او پرسیدند: حال تو چگونه است؟ چرا که من در مورد تو سوال می‌کردم.

هوش مصنوعی: او گفت: من آن دو نفر را دیدم و خود را به خدا سپردم.

هوش مصنوعی: به من گفتند: ای خوش خواب، خدای تو کیست و چه چیزی است؟ حالا به این سؤال تو چه پاسخی می‌دهی؟

هوش مصنوعی: سخنگوی جهان در هیچ موضوعی صحبت نکرد و خانه‌اش برای شنیدن پاسخ خالی مانده است.

هوش مصنوعی: من به این فکر کردم که از یک وضعیت سخت و دشوار، مکانی برای آرامش و امنیت بسازم، نه اینکه به چیزی الهی و فراتر از انسان تبدیل شوم.

هوش مصنوعی: زمانی که از من برحق جدا می‌شود، مانند تیر که از کمان رها می‌شود. او به درستی می‌گوید که می‌گویند آن شخص سالخورده‌ای.

هوش مصنوعی: تو به اندازه‌ی برگ و موی خود، دارای رازهای بسیار و ناگفته‌ای هستی.

هوش مصنوعی: تو با این گفتار نیکو، دل‌ها را شاد می‌کنی و در این مکان مرا فراموش نکرده‌ای.

هوش مصنوعی: در دو جهان جز تو کسی برای من وجود ندارد و اینکه بخواهم تو را فراموش کنم، تنها یک آرزو نیست.