هوش مصنوعی: من شنیدم که موشی در صحرا با بی‌پناهی، به ناگاه به شتر بزرگی برخورد کرد.

هوش مصنوعی: سگ را محکم گرفتم و او با سرعت دوید تا اینکه شتر به راحتی حرکت کرد.

هوش مصنوعی: وقتی کسی را در مکانی قرار می‌دهند که برای او مناسب نیست و نمی‌تواند در آنجا بهره‌وری داشته باشد، چه فایده‌ای دارد که او را به آنجا ببرند؟

هوش مصنوعی: به او گفت شتر، ای کسی که راه خود را گم کرده‌ای، من اکنون آمده‌ام، بگو کجا می‌خواهی بروی؟

هوش مصنوعی: به دلیل نداشتم کاهی و سستی در وجود تو، نمی‌توانم به راحتی به خودم اجازه دهم که به دور از تو باشم.

هوش مصنوعی: من به اندازه‌ای بزرگ و درشت‌هستم که نمی‌توانم از این سوراخ کوچک عبور کنم، مانند شتری که بخواهد از سوزنی رد شود.

هوش مصنوعی: برو و بار سنگینی که بر دوش داری را بردار، چرا که این کار به اوضاع دشواری دچار شده است.

هوش مصنوعی: برو جلوی در ای موش سیاه، زیرا نمی‌توانی شتر را سیاه کنی.

هوش مصنوعی: برو، ای مور، خانه‌ات را در کنار جوی بسازی. کلمات را به اندازه و متناسب با خودت از دانه‌های سخن بگیر.

هوش مصنوعی: ای مور، تو خوشحال از اینی که کیک تو در پناه عمارت افتاده است.