هوش مصنوعی: شخصی به شهر ما آمد که به شدت بیمار بود و پولش هم فقط در حد کمی دینار بود.

هوش مصنوعی: مردی نیکو از من خواسته است که برای او نوشیدنی مناسبی تهیه کنم.

هوش مصنوعی: مردی بخیل مرا به نزد خودش برد و در آنجا یک پیرمرد صد ساله‌ای را دیدم که در رنج و درد بود.

هوش مصنوعی: از بیماری و درد ناشی از غم، مانند کسی که بی‌خبر است، دوباره به خواب رفته‌ام.

هوش مصنوعی: دل او به مرگ نزدیک شده و احساس می‌کند که همه جا را تاریکی فرا گرفته است.

هوش مصنوعی: تصویر چهره‌اش تحت تاثیر خیانت و بی‌توجهی، رنگی تیره و نیلی به خود گرفته است.

هوش مصنوعی: من یک شیشه گلاب پیدا کردم که به خوبی در گل محکم شده بود.

هوش مصنوعی: به یکی گفتم که سریعاً آن گل را بیندازد و گلاب را از شیشه برای بیمار بپاشد.

هوش مصنوعی: مرد بیمار از ترس فریادی کشید و از کسی خواهش کرد که آن گل را از شیشه بیرون نیاورد.

هوش مصنوعی: اگر تو آن شیشه را با گل بشکنی، بدتر از آن است که از بدنم دل بکنی.

هوش مصنوعی: وقتی که عطر خوشی را حس می‌کنم، قلبم از این حس خوشایند ناراحت است. پس چرا با آب گل‌آلودی که جانم را در آتش می‌سوزاند، مرا آزار می‌زنی؟

هوش مصنوعی: گفت که از این جهان خارج شدم، اما نمی‌دانم که حالا چگونه شده است.

هوش مصنوعی: وقتی که آن دل بیچاره را به طور کامل از دنیا بردند، با صدای ناله و زاری آن را به خاک سپردند.

هوش مصنوعی: پس از آن شیشه‌ای آوردند و از آن گلی درست کردند و بر سر خاک درویشی گذاشتند.

هوش مصنوعی: زمانی که گل و گِل بر روی سطح زمین نشسته، دل آن کسی که باید تدبیر کند، بیشتر دچار ناتوانی و ضعف می‌شود.

هوش مصنوعی: دل او مانند شیشه‌ای است که نمی‌تواند گلی را تحمل کند، زیرا این شیشه از خاک او و زیبایی گل زار ساخته شده است.

هوش مصنوعی: وقتی که یک قطره اشک از دل برمی‌آید، به مانند صد گل، خارهایش از گل بیرون می‌زند.

هوش مصنوعی: در نهایت به بخیلان گفتم که ببینند چه راز خوبی را برایشان افشا کرده‌ام.