هوش مصنوعی: از دور جوانی را دید که یک پیرمرد با کمر خمیده مانند کمان پیش او راه می‌رود.

هوش مصنوعی: ای پیر، از شوق جوانی بگو؛ چقدر زمان گذشته است؟ بیا و به کمانم نزدیک شو و زر را بگیر.

هوش مصنوعی: جوان به پیر گفت: ای زندگی، تو به من وام داده‌ای و من این را به رایگان دریافت کرده‌ام.

هوش مصنوعی: زر، که نماد زیبایی و جوانی است، را حفظ کن؛ زیرا ممکن است در آینده به تو نیز چیزی بدون هزینه داده شود.

هوش مصنوعی: اگر کار من به خیر و نیکی انجام شود، آسیب و ضرری نخواهد داشت حتی اگر من تلاش کنم کاری را بسازم که به من کمک کند.

هوش مصنوعی: من در چنگال این همه شکار افتاده‌ام، پس چه کسی می‌تواند چنین صیدی را در دستانش داشته باشد؟

هوش مصنوعی: از دستان دیگران، تیر مستقیم و صاف گرفته می‌شود، اما از دستان من، کمان به شکل خمیده و نادرستی درآمده است.

هوش مصنوعی: وقتی فشار بیشتری به شست و کمان وارد می‌شود، قدرت بیشتری پیدا می‌کند؛ اما دل را وقتی به درد و رنج می‌کشانند، زخم می‌شود و آسیب می‌بیند.

هوش مصنوعی: هرچند که به پیری مبتلا شدم و زخم‌هایی بر روح و جسمم نشانه‌هایی به جا گذاشته، اما جز کمر کج، چیز دیگری در من تغییر نکرده است.

هوش مصنوعی: هرچند که دنیا به وجود من مملو شده است، اما در واقع، تنها نیمی از وجود من پر شده است.

هوش مصنوعی: پیری به سر من نشسته است به‌قدری سریع که هرگز از آن مکان برنخاست و دور نشد.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که وقتی عمر و زمان ما سپری شود، هیچ درسی و اندرز مفیدی از آن دیوار که گواه مدت‌هاست، به درد نمی‌خورد. در واقع، زمانی که عمر کسی به پایان می‌رسد، دیگر هیچ نکته و پندی نمی‌تواند تاثیرگذار باشد.

هوش مصنوعی: وقتی که عمرم به پایان می‌رسد، نه قدرتی برای انجام کارها دارم و نه نیروی لازم، حتی نمی‌توانم به خوبی از پس زندگی برآیم.

هوش مصنوعی: اگر زمانی با لذت به خود مشغول شوم، به یاد می‌آورم که چگونه در برابر سردی دل خود تسلیم شدم.

هوش مصنوعی: از این به بعد دیگر از من کاری برنمی‌آید، چرا که مدت طولانی است که من دچار مشکلی شده‌ام.

هوش مصنوعی: در زندگی، تجربه‌های زیادی داشتم که به دنبال انجام آن‌ها بودم، اما نتوانستم و همچنین کارهایی را انجام دادم که نباید انجام می‌دادم، و همه این‌ها به مرور زمان از دست رفتند.

هوش مصنوعی: از دل آتشینم دودی بلند شد و من به سرعت رفته‌ام، اما خبر آن دیر به من رسید.

هوش مصنوعی: هرچند درک و خرد زیادی دارم، اما نمی‌دانم چه مشکلاتی در آینده پیش رو دارم.

هوش مصنوعی: از چشمانم و دل آرامش و خواب رخت بربسته است، تا ببینم چه زمانی به آنچه می‌خواهم خواهم رسید.

هوش مصنوعی: دل من از ترس مرگ در حال سوختن و تپش است، زیرا راهی که در پیش دارم بسیار طولانی و سخت است و مرکب من هم ضعیف و ناتوان است.

هوش مصنوعی: هرگاه به روزهای جوانی‌ام فکر می‌کنم، مانند چنگی که از هر رشته‌اش نوازی به گوش می‌رسد، درونم پر از فریاد و احساسات می‌شود.

هوش مصنوعی: می‌دانم که زمان مرگم نزدیک است و زندگی‌ام به انتها رسیده است، چرا که عمرم به آسانی گذشت و به سرعت از دست رفت.

هوش مصنوعی: ای کاش که من به خاطر وسایل و امور دنیوی، در این گرداب دنیا غرق نشده بودم.

هوش مصنوعی: در جستجوی گنجی از خود بودم، اما وقتی حجاب و مانع‌ها از پیش رفتند، آن گنج را یافتم.

هوش مصنوعی: شبی به دنبال بدست آوردن چیزی با ارزش بودم و در این راه به قدری تلاش کردم که جانم را از دست دادم. افسوس که به این خاطر زحمت زیادی کشیدم.

هوش مصنوعی: از دنیا بیرون رفتم و با صد حسرت به آن نگاه می‌کنم، چه چیزی جز سردرگمی و ناباوری از این دنیا برایم می‌ماند؟

هوش مصنوعی: باهوشی و دیوانگی ما، نه تنها به سود ما نیست، بلکه دردسرهای زیادی نیز برایمان ایجاد کرده است.

هوش مصنوعی: ما در اثر مشکلات و سختی‌های زندگی، در حقیقت خود را از دیده‌ها پنهان کرده‌ایم و به نوعی در پس پرده‌ای از موانع و حجاب‌های ناشی از این سختی‌ها قرار داریم.

هوش مصنوعی: ما هم از آن نوع آدم‌ها هستیم که به خاطر عشق و علاقه‌ای که به دیدن یکدیگر داریم، به کار خود مشغولیم.

هوش مصنوعی: همه ما در دنیای مادی غرق در خواب و بی‌خبریم و به خاطر خوش‌گذرانی‌های دنیا و غفلت از حقیقت، به وضعیتی ناآگاهانه گرفتاریم.

هوش مصنوعی: ای خدا، قبل از برپایی قیامت، مرا از آن حقیقت و نور کرامت آگاه کن.