هوش مصنوعی: ای کسی که در غفلت به دنیا مشغول هستی و دین خود را از دست داده‌ای، بیدار شو و به خود بیا.

هوش مصنوعی: چه کسی به تو اجازه داده که با سرنوشت قضاوت کنی؟ تو فقط باعث درد و رنج من هستی و هیچ ارزشی نداری.

هوش مصنوعی: چقدر باید به دغدغه‌های بنیادی مانند خوراک و پوشاک فکر کنی؟ چقدر باید نگران قضاوت دیگران و شهرت خود باشی؟

هوش مصنوعی: به خاطر افکار بی‌فایده‌ای که مدام در ذهنت می‌پرورانی، روح و وجودت را خراب کرده‌ای.

هوش مصنوعی: خودت را به خاطر یادگیری و پیشرفت فدای پذیرش کن و برای یادگیری این نکته نشست کن.

ز سر یعنی از اول

هوش مصنوعی: این سخن به اشاره به شدت احساسات و هیجانات نویسنده است. او می‌خواهد تمام فضای تاریک و دلگیر را آتش بزند و بیرون براند، زیرا در این مکان کوچک و محدود، زندانی از کبوترها قرار دارد که نماد احساسات و آرزوهایش است. در واقع، او از این شب تاریک و تنگ می‌خواهد رهایی یابد و به نور و آزادی دست یابد.

هوش مصنوعی: اگر باده‌ای از عالم غیب به تو برسد، دیگر نام و ننگ دنیا برایت مهم نخواهد بود.

هوش مصنوعی: برای کسب دین و ایمان، نیازمند مال و دارایی دنیوی هستیم، به گونه‌ای که هر یک از این دو به دیگری وابسته است.

هوش مصنوعی: تو در پی دین و حقیقت هستی و از دنیا دلسرد شده‌ای، اما نمی‌دانی که این سرشت دنیا به تو چیزی نمی‌دهد.

هوش مصنوعی: دل تو درگیر دوگانگی و تردید شده و تو در زیر بار سنگین خودپسندی و خیال‌پردازی باقی مانده‌ای.

هوش مصنوعی: تو با زیبایی‌ات دنیای تازه‌ای را به وجود آورده‌ای و حالا با همان زیبایی، روح و دین را متحول ساخته‌ای.

هوش مصنوعی: ترک کردن این دو رویی و نفاق لازم است، زیرا در نهایت باید یک رویه و حقیقتی را انتخاب کرد.

هوش مصنوعی: دل خود را از نفاق و دو رویی پاک کن، زیرا بدترین مردم کسانی هستند که دو چهره دارند.