هوش مصنوعی: من در دوری از شاه خراسان به مشکلات و مصائب دچار شده‌ام، مثل ایوب که در بلا و سختی‌ها قرار داشت.

هوش مصنوعی: آدم به راحتی از فریب آسمان رهایی یافته و به سوی فردوس طوس رفته است.

هوش مصنوعی: هرچند که دارالفقر کرمان بهشت محسوب می‌شود، اما در مقایسه با بهشت‌های برتر، در مقام پایین‌تری قرار دارد.

هوش مصنوعی: ای نسیم، آیا تو دامنی پر از غبار نداری که این دل بیچاره را گرفتار کند؟

هوش مصنوعی: ای نسیم، از سرزمین کرمان عبور کن و به خراسان برو، مانند خورشیدی که به آسمان می‌تابد.

هوش مصنوعی: به آن دختر زیبا و بی‌نظیر در شهر شلوغ بگو که خاک راهت، چشمان ما را روشن کرده است.

هوش مصنوعی: در حضور تو، شیرینی که کرمانی‌ها درست کرده‌اند، به اندازه زیره در کرمان و جلوه طلاست.

هوش مصنوعی: ای خورشید دوم، چقدر عاشق‌کشی می‌کنی! من از فاصله‌ات به شدت آتش گرفته‌ام، ای دل سنگین!

هوش مصنوعی: از خراسان بوی خون به مشام می‌رسد، ای گروه جانبازان، وقت دعا و نجات فرا رسیده است.

هوش مصنوعی: این بیت به دنبال مفهوم رابطه میان خدا و بندگانش است. گوینده به یادآوری روزی می‌پردازد که خداوند از بندگانش پرسید «آیا من پروردگارتان نیستم؟»، و به نوعی پاسخ به این سوال را از شکر و سپاس گفتن به زبان می‌داند، در حالی که ممکن است با مشکلات و سختی‌ها نیز مواجه شود. به طور کلی، این بیت تأکیدی بر شکرگزاری و ارتباط معنوی با خداوند است.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی که سگ خود را لُک‌لک کنی، باید بارش را به دوش بکشی یا اینکه نباید او را به عنوان دوستی صمیمی بشناسی.

هوش مصنوعی: سایه‌ات را از سرم برداشتید و دیگر در فکر اسرار تو نیستم.