هوش مصنوعی: ای پرنده بزرگ و برجسته، از این تاریکی و ظلمت افسرده جدا شو و مرا به سمت آسمان‌های بلند و نورانی ببر تا دوباره آن دیدار را ببینم.

هوش مصنوعی: شاید در نور چهره‌اش به آرامش برسم و از جست‌وجوهای بی‌پایان رها شوم و از این محدودیت‌ها آزاد شوم.

هوش مصنوعی: من بیگانه را از خود دور می‌کنم و درها را به روی میخانه می‌گشایم. با شوق و لذت، پیمانه را پر می‌کنم تا در کنار رفیق آشنا بنوشم.

هوش مصنوعی: در مجلس عشق، من شراب بی‌رنگ و بویی می‌نوشم و با صدای ساز و آواز همراه با حالتی مستانه، تنم را به حرکت درمی‌آورم.

هوش مصنوعی: از آن شراب، آدمی دیوانه و بی‌خبر می‌شود و در مسیر عشق به گونه‌ای روانه می‌شود که صدای او همه مردم جهان را به گوش می‌رساند، همچون صدای اذان.

هوش مصنوعی: در حالتی شاد و سرمست به سر می‌برم و از آن لحظه‌ای که با جسم و جانم وداع می‌کنم، به دنیای دیگری می‌روم. در آنجا نه ترسی وجود دارد و نه امیدی.

هوش مصنوعی: از نیکی و بدی رها می‌شوم و لحظه‌ای بی‌خود می‌شوم، سپس به جاودانگی دست می‌یابم و شایسته‌ی بقا می‌گردم.

هوش مصنوعی: وقتی ما به عدم تبدیل شدیم، امواج دریا نشان‌دهنده قدم‌های منصور هستند. هر لحظه می‌گویم «من حق هستم» و این را به‌طور واضح بیان می‌کنم.

هوش مصنوعی: ای کسی که در بند هستی، با دل خوش و شاداب صحبت کن. رازهای وجودت را با دیگران در میان نگذار و تنها با خودت و خدایت سخن بزن.