هوش مصنوعی: تو گفته بودی که از کوچه‌ات به سرزنش بروم، اما عشق من به تو کجا اجازه می‌دهد که با آرامش بروم؟

هوش مصنوعی: به میخانه رفتم و لباس ظاهرفریبی را کنار گذاشتم و از خودم نوشیدنی می‌خورم. ای شیخ، نگران نباش که من به خاطر این کار مورد سرزنش قرار می‌گیرم.

هوش مصنوعی: مدتی است که از معشوق دور مانده‌ام و در وطن زندگی می‌کنم. اگر بخواهم در غربت جانم را فدای عشق او کنم، به آنجا خواهم رفت.

هوش مصنوعی: هرچند که سوالی از من نمی‌پرسند، اما در بهشت برایم درهای به روی قبر باز می‌شود. چون روز قیامت به دشت برویم، عشق او مرا همراهی خواهد کرد.

هوش مصنوعی: من مردگان را زنده می‌کنم، چون به قبرشان می‌روم، و نام علی را با خود می‌برم تا به بزرگی و کرامت دست یابم.

هوش مصنوعی: از نجف تا گلستان بهشت، مرا آشفته و پریشان می‌نامند؛ اما من از آن در به سوی ندامت و پشیمانی خواهم رفت.

هوش مصنوعی: من به سوی معشوق و محبوبم می‌روم و با افتخار، نشان عشق و خدمتگذاری‌ام را بر پیشانی‌ام دیده می‌شود. در روز محشر هم با همین علامت و نشان به سوی او خواهم رفت.