هوش مصنوعی: آه که از ما جز گناه چیزی نمی‌آید، در حالی که نفس اماره ما را به خودخواهی و خودپرستی در این زمان وادار می‌کند.

هوش مصنوعی: اگرچه نمی‌توان تمامی خطاها و نافرمانی‌های من را شمرد، اما نمی‌توان از بخشش خداوند انتظار داشت که خطای من را نادیده بگیرد.

هوش مصنوعی: زمانی که زبان به زیبایی و شیرینی خداوند نتواند به درستی از او سخن بگوید، باید فهمید که در مقابل نعمت‌های پروردگار چه اندازه ناتوانیم و شکرگذاری از آن نعمت‌ها کار دشواری است.

هوش مصنوعی: من به اطاعت و پرهیز از گناه میل دارم، ولی عقل من در مقابل نفس من شکست خورده و من نافرمان شدم.

هوش مصنوعی: در اینجا، شاعر بیان می‌کند که درد او ناشی از آتش دوزخ و عواقب اعمالش نیست. بلکه او به خاطر این که در روز محشر و در کنار مردم، شرمنده و خجالت‌زده است، رنج می‌کشد.

هوش مصنوعی: اما با امید به فضل و رحمت و احسان خداوند، بار سنگین گناهانی که به تعداد بسیار بر دوش جانم است، را تحمل می‌کنم.

هوش مصنوعی: هر روز تصمیم می‌گیرم که توبه کنم و عقل واقعی را در پیش بگیرم، اما وقتی عشق در دلم وجود دارد، نمی‌توانم توبه‌ام را ادامه دهم و ثابت نگه‌دارم.

هوش مصنوعی: برای اینکه از تاریکی نفس خود خارج شوم، از لطف و مهربانی تو، ای آفتاب، به کمک می‌طلبم تا امید من را از دل شب بیرون آوری.

هوش مصنوعی: در دفتر اعمال من تنها کارهای بد وجود دارد، پس چه جوری می‌توانم امیدوار باشم؟

هوش مصنوعی: به جز محبت و ارتباط با علی (ع)، برای ما هیچ هدف و مقصودی وجود ندارد. در این دنیا پر از آشفتگی، بهتر است که او را به حیدر (علی) بسپاریم.