هوش مصنوعی: در گلستان، صدای گله‌مندی و ناله‌هایی را می‌شنوم که نمی‌دانم چیست، چرا که به جز رنگ و عطر، چیز دیگری از روزهای بهار وجود ندارد.

هوش مصنوعی: هر ساعت مانند گلی در دستان گلچین‌ها هستی؛ ای دل، در باغ گل توجه کن و وفای دوستداران گل را ببین.

هوش مصنوعی: با ناراحتی، گل لاله را از زمین بیرون آوردی و با دل پژمرده، بهار را دوباره زنده کردی و تازه کردی، اما هنوز داغ کسانی را که از دست داده‌ای، در دلت حس می‌کنی.

هوش مصنوعی: اگر با آن قد زیبا و موزون خود، به آرامی قدم برنداری، هرگز نمی‌توانی زیبایی سروهای سرسبز و جویبارهای درختان را ببینی.

هوش مصنوعی: حرف‌هایی که ادعا می‌کنی را رها کن و در کنار دوستانت به نوشیدن می‌پرداز. تو که متوجه نعمت وصال عاشقان هستی، از این لذت بهره‌مند شو.

هوش مصنوعی: ای ساقی، با ساغری پر از شراب به درون بیا، زیرا بدون تو هیچ رنگ و رونقی در مجلس میگساران وجود ندارد.

هوش مصنوعی: بیا به میکده، جایی که درویشان حضور دارند و تاج سلطنت را بردار، زیرا اینجا خاکی است که به انسان‌های خاکی (بدون مقام و مرتبه) هم عزت و بزرگی بخشیده است.

هوش مصنوعی: دل مرده از خدا دور است و کسی که خوشبختی را در نمی‌یابد، نمی‌تواند به درستی ویژگی‌های دیگران را بشناسد.

هوش مصنوعی: هرکسی نمی‌تواند در چنگ زلف زیبا و دلربا گرفتار شود، مگر اینکه یاری خداوند و سرنوشت خوب در کار باشد.

هوش مصنوعی: اگر در جنگ قربانی شوم و کشته شوم، برای خود کفنی از خونم می‌سازم و از مقبره‌ام برمی‌خیزم، به شرطی که بر بدن من شهسواران گل‌فام بگذرند.

هوش مصنوعی: اگر به دنبال صفا و آرامش هستی، نباید کمتر از رندانی باشی که بی‌توجه به ظاهر زاهدانه، واقعیت را درک می‌کنند. این ویژگی خاص تنها مختص پیران باده‌خوار است و نه زاهدان آشفته.

هوش مصنوعی: علی در پناه خلوت و رازهای خدای خود قرار دارد، و می‌دانی که هیچ‌یک از پرده‌داران تا به حال از این رازها آگاه نشده‌اند.