هوش مصنوعی: ای سرنوشت و تقدیر که به فرمان و نظر تو ایستاده‌ای، ماه و خورشید آینه‌دار رأی و اندیشه تو هستند.

هوش مصنوعی: ای عشق، تو چه پادشاهی هستی که وقتی بر جایگاهت تکیه می‌زنی، هیچ سلطانی نمی‌تواند بر آن تکیه کند.

هوش مصنوعی: غم و اندوه ایام باعث می‌شود که جان انسان آسیب ببیند، اما تو با وجود این که جان را می‌کاهی، خاصیت تو این است که در هنگام غم، جان را هم افزایش می‌دهی.

هوش مصنوعی: در اعماق دل من، عشق تو سکونت دارد و حتی اگر سرم از جایش برود، عشق تو هرگز از دلم نمی‌رود.

هوش مصنوعی: سر و جانم را در دستانم دارم تا به خاطر قدم‌هایت نثار کنم. کافی است فقط اشاره کنی تا به پای تو بریزم.

هوش مصنوعی: ای جبریل، که در سفر عشق همراهی می‌کنی، از آسمان بالا نرو که ممکن است بال‌های جهان به زمین بیفتد.

هوش مصنوعی: هر کس که طعم تیر عشق تو را بچشد، در دلش جایی برای درد و رنج جان تو خواهد یافت.

هوش مصنوعی: تو همان یکتای محبوب هستی که با نگاهت در آینه‌ی جهان، تصویر خود را منعکس می‌کنی، نه تصوری که برابری با تو داشته باشد.

هوش مصنوعی: بده یکصدای آشکار از راز وحدت، که این راز عمیق در دل توحید نهفته است. نگران دشمنان خود نباش، که در این مسیر، حقیقت و زیبایی بالاتر از همه‌چیز قرار دارند.

هوش مصنوعی: ای جان، لباس روح خود را به رنگ محبت علی بنما، تا در این رنگ، هیچ گونه وابستگی و تعلقی وجود نداشته باشد.

هوش مصنوعی: اگر کسی با شمشیر به کسی ظلم کند و محبت او را بریزد، باید به خدا پناه برد که تمام ارزش‌ها با تیغ و شمشیر به خطر می‌افتد.