هوش مصنوعی: ای تو که از ابتدا تا انتها همه چیز را می‌دانی، قدرت تو باعث شده تا خاک بی‌جان نیز به زندگی و توانایی برسد.

هوش مصنوعی: پرهای زیبای تو به یکباره فرو افتادند و مرغ خیال از بلندی به زمین آمد، به طوری که در وصف تو دیگر نمی‌توان سخن گفت و اندیشه‌ای دانا نیز در این مورد خاموش شده است.

هوش مصنوعی: قطرهٔ باران در مقایسه با چشمهٔ خورشید بسیار کوچک و ناچیز است. در واقع، این تصویر نشان می‌دهد که چگونه چیزهای کوچک نمی‌توانند به عظمت و وسعت چیزهای بزرگ دست پیدا کنند، مثل اینکه محیط و وسعت دریا قابل مقایسه با قطره‌ای بارانی نیست.

هوش مصنوعی: در دل رحم و درون صدف، یک قطره کوچک می‌تواند به سخنگو تبدیل شود و مروارید بیافریند.

هوش مصنوعی: توصیف تو فراتر از فهم‌های انسانی است و ذات تو از هر گونه نقص و آلودگی در صفات، پاک و بی‌عیب می‌باشد.

هوش مصنوعی: گاهی اوقات با تلاش و جستجو می‌توان از چیزهای معمولی، نعمت‌ها و خوشبختی‌هایی به دست آورد که در ابتدا غیرقابل دسترس به نظر می‌رسند.

هوش مصنوعی: می‌تند از پیله‌ی کرم، تارهای خود را به نازکی چون گلابی می‌بافد و از خار و خارا، آب و زندگی به دست می‌آورد. این تصویر نشان‌دهنده‌ی سخت‌کوشی و خلاقیت در استخراج زیبایی از رنج و مشکلات است.

هوش مصنوعی: من امروز به خاطر نادیده گرفتن نعمت‌هایم، شرمنده‌ام و سرم را بالا نمی‌آورم، تا فردا که شاید اوضاع بهتر شود.

هوش مصنوعی: قدرت و توانایی تو مانند شیرینی‌ می‌ماند که از طعم تلخ و گزنده‌ی مشکلات و موانع، به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: حلوا از غوره درست کرده، مشک را بهتر از خون می‌آورد و از آب کدر، چهره زیبا را نمایان می‌کند.

هوش مصنوعی: متأسفانه، ذرات جهان همچون خفاش‌هایی هستند که در تاریکی به سر می‌برند، در حالی که نور تو همچون خورشید بر همه جا می‌تابد و همه‌ جا را روشن می‌کند.

هوش مصنوعی: زمانی که در آسمان بزرگیت پرواز کنی، لباس فقر به تن می‌کنی، مثل کسی که بر اندامش راست و درست بایستد.

هوش مصنوعی: وقتی که فردی بزرگ و با مقام به کسی که در شرایط نازک و ضعیفی قرار دارد، احترام و کرامت می‌دهد، حتی موجوداتی کوچک و ناچیز نیز می‌توانند کارهای شگفت‌انگیزی انجام دهند و به موفقیت‌هایی دست یابند. این به نوعی نشان‌دهنده قدرت و تاثیرگذاری انسان‌ها، حتی در وضعیت‌های دشوار است.

هوش مصنوعی: در فضایی که به هم ریخته و پریشان است، یاد و ذکر تو، ای احمد، جایی ندارد. خود را در ناتوانی از ستودنت، معترف و دست کم می‌دانم.