هوش مصنوعی: در شب دوشنبه و در روزی بهاری، شاه از شهرهای گرگان و ساری بازگشت.

هوش مصنوعی: برای حفاظت از خانه‌اش، دیوار و حصاری از آهن و بندهایی محکم ایجاد کرد.

هوش مصنوعی: کلید رومی و قفل الانی به نوعی از قفل و کلید اشاره دارند که از فلزات مختلف ساخته شده‌اند. در اینجا به ترکیب هنر و صنعت از هندوستان اشاره شده که نشان‌دهنده دقت و زیبایی در طراحی ابزارها است. این بیت به نوعی نشانه‌ای از فرهنگ و تاریخ این اقلام و قدرت هنر ساخت آن‌هاست.

هوش مصنوعی: هر جا که دریچه و روزنی وجود دارد، او دستور داده است که پنجره‌ها از آهن ساخته شوند.

هوش مصنوعی: خانهٔ شاه به قدری مستحکم و با ثبات است که هیچ بادی نمی‌تواند به آن آسیب برساند و وارد آن شود.

هوش مصنوعی: در آن زمان درها را به طور کامل با مهر او بستند و این مهر از طلا ساخته شده بود.

هوش مصنوعی: کلیدبانان، دایه را به او دادند و گفتند: ای جادوگر و فسونگر، تو ماهر و توانا هستی.

هوش مصنوعی: من دیدم که تو بیش از حد بَدَکاری و نا جوانمردی کرده‌ای، حالا باید در این یک فرصت، جوانمردی کنی.

هوش مصنوعی: مدتی قصد دارم که به زاول بروم و در آنجا کمی مکث کنم، که این زمان برای من کوتاه یا بلند مثل یک ماه خواهد بود.

هوش مصنوعی: این جمله به این معنی است که خواهش می‌کند که کسی یا چیزی نگهدارنده‌ی این مکان باشد تا آن شخص دوباره برگردد و می‌گوید که او خود می‌تواند در زمان مناسب، آن را آزاد کند. به نوعی بیانگر امید و انتظار است برای برقراری دوباره ارتباط یا کنترل بر چیزی که اکنون تحت تاثیر قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: من کلید در را به تو سپردم تا مراقب باشی، این بار از تو می‌خواهم که مراقب من هم باشی.

هوش مصنوعی: خودت می‌دانی که در حفظ جانت، این‌که بخواهی زندگی را به خطر بیندازی، خوب نیست و بهتر است از خطر دوری کنی.

هوش مصنوعی: به این ترتیب می‌خواهم امتحان کنم، اگر کار خیری انجام دهی، خوبی را با خوبی پاسخ می‌دهم.

هوش مصنوعی: می‌دانم که با تحمل درد و زحمت بیشتر، ممکن است چیزی را که امتحان کرده‌ام، بهتر بشناسم یا تجربه کنم.

هوش مصنوعی: اما من تو را از میان دیگران انتخاب کردم، چون از افراد دانا چنین شنیده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر چیزی که به خودت تعلق دارد را به دزدان بسپاری، از آنها به تو قابل اعتمادتر نخواهی یافت.

هوش مصنوعی: به هنگام سخنرانی شاه، دایه نصیحت‌های زیادی به او کرد و در نتیجه، کلید خانه‌اش را به او داد بدون اینکه راهی به جز این داشته باشد.

هوش مصنوعی: در یک روز خوب و زمان خوش، با شادی از دروازه خارج شد.

هوش مصنوعی: روزی یک نفر به میدان جنگ آمد و در دلش، یاد ویس پیروز را مرور کرد.

هوش مصنوعی: درد و اندوه ناشی از فاصله و جدایی، بر من سنگینی می‌کند و زندگی‌ام را تلخ کرده است.

هوش مصنوعی: رامین به همراه شاه به میدان جنگ رفت، اما پنهانی از او جدا شد و در اوایل شب به شهر آمد.

هوش مصنوعی: پادشاه به جستجوی رامین می‌رفت و شامگاه به آنجا می‌رسید تا با او چند جام شراب بنوشد.

هوش مصنوعی: وقتی گفتند او به شهر وارد شد، اکنون متوجه شد که این راه‌حل و ترفند است.

هوش مصنوعی: در شب، زمانی که رامین از لشکر جدا می‌شود، هدفش این است که چهره معشوقش را ببیند.

هوش مصنوعی: رامین به باغ شاه رفت، اما در ورودی آن چون سنگی بسته شده بود و نمی‌توانست به داخل برود.

هوش مصنوعی: دل غمزده در آن باغ در اندیشه ویس بود و یاد او باعث پر شدن دلش از درد و غم شده بود.

هوش مصنوعی: دو معشوق در حال قهر و بی‌تابی، با صدای بلند و پرجنب‌وجوش، از روی بی‌صبری و دلتنگی به بیان احساسات خود می‌پردازند.

هوش مصنوعی: عزیزم، وقتی که حسودان باعث جدایی ما شدند، آنها به خواسته‌های خود دست یافتند.

هوش مصنوعی: کسی بر روی بام بیاید و مرا ببیند که از غم، دستی به دل و دستی به بالین دارم.

هوش مصنوعی: در شب تاریک، فکر می‌کنی که دریا وجود دارد، اما نه سطح آن مشخص است و نه عمقش دیده می‌شود.

هوش مصنوعی: من در این دریای ناپسند غرق شده‌ام و در اشک‌هایم مانند مرجان و گوهر چیزهای با ارزش نهفته است.

هوش مصنوعی: اگرچه در میان باغ و گل‌ها هستم، اما به خاطر غم و اندوه خود، اشک‌هایم همچون موجی در زدم روان است.

هوش مصنوعی: من با اشک دیده، به باغ زیبایی ارزانی داشته‌ام و از خون دل، آن را به گلستانی تبدیل کرده‌ام.

هوش مصنوعی: چه فایده‌ای دارد که من به شدت گریه کنم و ناراحتی خود را نشان دهم، در حالی که تو از حال و روز من هیچ اطلاعی نداری؟

هوش مصنوعی: از دل سوزانم، وقتی نفسی بکشم، این خانه و بندهای محکم را به آتش می‌کشم.

هوش مصنوعی: اما آن خانه را می‌سوزانم، زیرا در آن قلب من جای دارد.

هوش مصنوعی: اگر آتش به او برسد، پس آن درد و سوزش هم به دل من خواهد رسید.

هوش مصنوعی: دو چشمان تو مانند دو کمان هستند که همواره جان من را در برابر خود دارند.

هوش مصنوعی: چشم‌های زیبایت مانند کمانی است که با یک اشاره، به قلبم تیر می‌زند و روح مرا به درد می‌آورد.

هوش مصنوعی: اگر خوش‌شانسی من از نزد تو دور شده باشد، خیالت در هر لحظه و زمان هنوز با من همراه است.

هوش مصنوعی: گاهی خواب از چشمانم می‌رانده می‌شود و گاهی خون بر صورتم می‌ریزد.

هوش مصنوعی: چرا در آغوش تو خوابم می‌آید، در حالی که قلبم هنوز از پیش تو پر از زندگی است؟

هوش مصنوعی: وقتی رامین momentarily فریاد زد، اشک‌هایی چون سیلاب از چشمانش بر گل چکید.

هوش مصنوعی: در میان گل‌ها و چمن‌ها، ناگهان خواب دل‌انگیزی او را فرا گرفت.

هوش مصنوعی: در دل شب، نرگسی که با او ابر بی‌پول و بی‌نوا بود، به خواب فرو رفت.

هوش مصنوعی: دل پر درد و غم که در کنار او بود، به آرامش رسید و آرام گرفت؛ زیرا او تجربه دوزخ را در دستان خود داشت.

هوش مصنوعی: دلش برای یک ساعت آسایش و استراحت تنگ شده بود، چرا که عطر و بوی بهار مانند باغی، یادآور معشوقش بود.

هوش مصنوعی: سلطان بی‌دل در باغی آرام دراز کشیده و تصویر زیبای او همچون ماه درخشان در حال مشاهده است.

هوش مصنوعی: مثل دیوانه‌ای که به دور باغ شب‌نشینی می‌چرخد، از نرگس‌های آبی که بر روی گل‌ها می‌ریزد، به سمت گلستان می‌رود.

هوش مصنوعی: راستش رامین می‌دانست که دلش در باغی است، اما بدون معشوقش، دلش همانند باغی داغ و سرشار از آتش است.

هوش مصنوعی: با اندوه از پرستار خواسته می‌شود که این درد را از دل من بگیرد.

هوش مصنوعی: از جانم خسته‌ام و در بند مشکلات گرفتار، شب تاریکی که بر من سایه افکنده را بگشا و خورشید روشنی‌بخش را به من نشان بده.

هوش مصنوعی: شب تاریک و سرنوشت من هم ناامید است. دلیل آن، این است که زیبایی‌ام به راحتی در دسترس نیست.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر احساس می‌کند که با موانع زیادی روبرو است که به سختی قابل گذراندن هستند. در واقع، او حس می‌کند که این موانع به حدی سنگین و غیرقابل دسترسی‌اند که راهش به سوی مقصد بسیار دور و دشوار به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: ای کاش که راهی که باید برویم آن‌قدر سخت نبود و این همه موانع در پیش ما قرار نداشت.

هوش مصنوعی: بیا ای پرورش‌دهنده، بر جانم رحم کن و کلید در را بیاور تا بندها را باز کنی.

هوش مصنوعی: من از آغاز در بدبختی به دنیا آمدم و هزاران زنجیر بر جان من بسته‌اند.

هوش مصنوعی: این عشق من را به شدت وابسته کرده و حالا که این در بسته شده، نمی‌دانم باید چه کاری انجام دهم.

هوش مصنوعی: وقتی در قلب کسی را بستند و او را از خود دور کردند، بدن خسته و آسیب‌دیده‌اش دوباره زخم‌هایش را احساس کرد.

هوش مصنوعی: عشقم، تا زمانی که دو زلفش به هم ریخته است، جانم به زنجیر زیبایی‌هایش بسته شده است.

هوش مصنوعی: وقتی آن چهره‌ی زیبا از دلم دور شد، تصویری از او با دلربایی‌اش در خاطرم باقی ماند.

هوش مصنوعی: نگاه کن که چشمانم چقدر خسته است و به چهره‌ای زیبا و نازنین می‌نگرد. ببین چگونه جانم به عشق و زیبایی تو وابسته و گره خورده است.

هوش مصنوعی: دایه به او گفت: از این پس نباید از من هیچ بی‌نظمی یا بی‌رحمی را ببیند.

هوش مصنوعی: خداوندی مانند پادشاه از این دنیا رفته و به من نصیحت‌های زیادی آموخته است.

هوش مصنوعی: امشب، وقتی که از چنگ او آزاد شوم، اگر خشمگین شود، با او روبه‌رو خواهم شد.

هوش مصنوعی: اگرچه هزاران نیرو و سپاه گرد هم آیند، هرگز تصور نمی‌کنم که توانایی مقابله با فرد دانا و درستکار را داشته باشند.

هوش مصنوعی: این جست و تلاش او برای دوری از من و حفاظت از خود، به من می‌گوید که تو چگونه می‌توانی از دیگران دوری کنی و در عین حال از خودت حفاظت کنی.

هوش مصنوعی: اگر تو هزار بار هم تلاش کنی و شتاب کنی، از من این بی‌رحمی و غیرتی نخواهی یافت.

هوش مصنوعی: شاه بزرگ و قدرتمند بدون اینکه از شهر دور شود، بر در ورودی آن نشسته است.

هوش مصنوعی: نمی‌دانی که اگر خود را در امتحان قرار دهی، چه نتایجی ممکن است به دست بیانید و چه تجربیات تازه‌ای دریافت کنید.

هوش مصنوعی: من می‌دانم که او در آنجا نمی‌ماند و امشب، زمان سپیده‌دم خواهد آمد.

هوش مصنوعی: نباید با ما اینقدر بدرفتاری شود، زیرا بدی‌ها باید با مجازات مناسب خود مواجه شوند.

هوش مصنوعی: چه خوب است که این مثل خردمندان یک روز پیش بیاید و به آن عمل شود.

هوش مصنوعی: وقتی پرستار این حرف‌ها را گفت، ناگهان ماه با خشم از او روی برگرداند.

هوش مصنوعی: به او گفتند که ای معشوق، تو هم بلند شو و نگذار که شاه در کار بدی تیزتر شود.

هوش مصنوعی: امشب را با صبوری تحمل کن و بعد از این تا جایی که می‌توانی قضاوت و تصمیم‌گیری کن.

هوش مصنوعی: من امشب نگرانم که مبادا موبد پیش تو بیاید و خبر بدی برایت بیاورد.

هوش مصنوعی: امشب از تو می‌خواهم که مرا هدایت کنی، ای ویس، تا امشب چشمان ابلیس کور شود و نتواند ببیند.

هوش مصنوعی: او به دایه گفت و در حالی که دستش را به نشانه اشاره بالا می‌برد، لبخند می‌زد و صحبت می‌کرد.

هوش مصنوعی: او نه راهی برای ورود و نه شکاف و روزنی برای دیدن دارد و نه راهی برای رفتن بر بالای خانه‌اش پیدا می‌کند.

هوش مصنوعی: زمانی که مردم با انرژی و محبت خود به او نور می‌بخشیدند، او به کمک دانش خود راه حلی پیدا کرد.

هوش مصنوعی: در پشت پرده، یکی از زمین و دیگری از آسمان وجود دارد.

هوش مصنوعی: برو و هر کدام از مشکل‌ها و سختی‌ها را تنها شناسایی و حل کن، مانند آنکه ویس را به خوبی پرستاری کنی.

هوش مصنوعی: کفش آن کوه نقره‌ای به زمین افتاد و او همانند پرنده‌ای تندپرواز به جلو حرکت کرد.

هوش مصنوعی: وقتی که پرنده از پرده بیرون پرواز کرد، باد آن را از روی لعل و گلویش به سمت بام برد.

هوش مصنوعی: مردی بی‌سر و پا، بدون هیچ پوششی، به حالتی رها مانده و درختی که در این وضعیت فروریخته، برف را به خود جذب کرده است.

هوش مصنوعی: گوشواره‌ی او در گوشش باقی مانده و زیبایی چهره‌اش را به خوبی نشان می‌دهد، حتی با وجود اینکه آن گوشواره شکسته است.

هوش مصنوعی: پس آن‌گاه به سرعت به‌سوی باغ رفت، در حالی که احساساتی پرشور و دلش پر از آتش اشتیاق بود.

هوش مصنوعی: در گوشه‌ای از چادرش را بست و سپس با دستانش به آن زد و از آن خارج شد.

هوش مصنوعی: او دامنش را به پاره‌های خشت گرفت و قبا بر تنش به صورت پاره‌پاره درآمد.

هوش مصنوعی: هرچند که نشستن در آنجا راحت و آسان بود، اما وقتی او تلاش کرد و دو پایش را حرکت داد، به درد آمد.

هوش مصنوعی: شلوار او مانند بند کمرش پاره شده و جدا گشته است.

هوش مصنوعی: او نه لباس به تن دارد و نه زینتی بر تنش است؛ به طور کلی همه چیز را از دست داده است.

هوش مصنوعی: در باغ می‌گردی و به‌دنبال دوست هستی، در حالی که برهنه‌پا و آزاد به سمت هر مرزی می‌روی.

هوش مصنوعی: چشمش پر از اشک و خون است و از پایش نیز می‌گفتی که از این بخت بد، در عذاب است. وای بر حالش!

هوش مصنوعی: کجا باید به دنبال محبوبی بگردم که زیبایی‌اش بی‌نظیر باشد؟ کجا باید به دنبال فصل عشق و محبت بگردم؟

هوش مصنوعی: بهتر است که بی‌دلیل و بی‌جهت به دنبال چیزی نباشیم، زیرا نمی‌توانم در تاریکی شب، نور خورشید را پیدا کنم.

هوش مصنوعی: ای باد شبانه، به خاطر دوستی، لطفاً مدتی از رنج و سختی من بکاه.

هوش مصنوعی: اگر در جمع بیدلان هستی، من نیز از دل‌های آگاه و مَحبّت‌ورز هستم. یکی از این دل‌ها را برای من ببخش.

هوش مصنوعی: اگر پای تو به جهان صدمه بزند، پای نازک من آسیب نخواهد دید.

هوش مصنوعی: نه نیازی به سفر طولانی داری و نه باید زحمتی سخت و طاقت‌فرسا متحمل شوی.

هوش مصنوعی: بر سر دو گل نسرین عبور کن؛ یکی از آن‌ها نمایان است و دیگری از دل من پنهان.

هوش مصنوعی: به اطراف خود نگاهی بینداز و ببین آیا می‌توانی کسی را پیدا کنی که مانند من، این‌قدر دیگران را شرمسار و رسوا کرده باشد.

هوش مصنوعی: هزاران راز و رمز را فاش کرد و در میانه راه، آنها را رها کرد.

هوش مصنوعی: اگر هزاران دل را تقسیم کنم، از جایی برمی‌خیزم و به خاطر دوری، فریاد می‌زنم تا با آن آتش ایجاد کنم.

هوش مصنوعی: وضعیت مرا ببین چگونه است، در حالی که به خاطر عشق و وابستگی به شدت رنج می‌برم و دچار رسوایی و اندوه هستم.

هوش مصنوعی: در میان انواع سختی‌ها و مشکلات، با بی‌حوصلگی و بدون لذت زندگی می‌کنم و در برابر انواع بی‌مهری‌ها، بدون صبر و آرامش به سر می‌برم.

هوش مصنوعی: پیام من را به کسی برسان که چهره‌ای زیبا دارد، زیرا او با زیبایی‌اش فضایی خوب و دلپذیر ایجاد می‌کند.

هوش مصنوعی: از او عطر مشک می‌سازم و بر گل‌های نازک می‌نوازم، و از من بوی خوش عطر و سایه‌ی گلی را می‌بینید.

هوش مصنوعی: بگو ای بهار دل‌انگیز، تو سزاوار زیبایی و شادی در باغ هستی.

هوش مصنوعی: ای خورشید درخشان و دلربا، بگو که چطور به زیبایی و قدرتی چون فرمانروایی دست یافته‌ای؟

هوش مصنوعی: آتش در وجود من زبانه می‌کشد و به تاریکی شب، هم در بالای سرم و هم در اطرافم پراکنده شده است.

هوش مصنوعی: با من که دلی شکسته‌ام، همدردی نکرده و با این مسکین هم مهربانی نداشته‌است.

هوش مصنوعی: بخت بد من باعث شده که از دنیا دور باشم و در حالی که همه در خوابند، من بیدار و بی‌خواب مانده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر من از دنیا رفته‌ام یا دیگر در این جهان نیستم، پس چرا مانند دیگران احساس نمی‌کنم؟

هوش مصنوعی: در دل ناامیدی و بدشانسی خود فریاد می‌زنم، کاش مادر به من بچه‌ای با دل خوش و بخت خوب می‌آورد.

هوش مصنوعی: تو از من پرسیدی چرا به اینجا نمی‌آیی، حالا من آمده‌ام و تو کجایی؟

هوش مصنوعی: چرا به سراغ من نمی‌آیی؟ از چه چیزی می‌ترسی؟ چرا حال و روز گرفتاریم را نمی‌پرسیدی؟

هوش مصنوعی: اگر از ملاقات تو ناامید شوم، تیر درد در جانم باقی می‌ماند.

هوش مصنوعی: اگر به جای چهره‌ی تو ماه را ببینم، می‌فهمم که در واقع در عمق تاریکی فرو رفته‌ام.

هوش مصنوعی: اگر به جای موهایت، عطر مشک از من بگیرد، من خاک سارا را بوسه می‌زنم.

هوش مصنوعی: اگر به جای بوسه‌های دو لبت، جرعه‌ای از می ناب تو را بیابم، چقدر خوشحال می‌شوم که این هم جان من را می‌گیرد.

هوش مصنوعی: عزیز من، تو برای من نه بوی خوش و گرانبهایی هستی، و نه درمان و دارو برای دردهایم. تو برای من، شیرینی و شادی را به ارمغان می‌آوری.

هوش مصنوعی: دل من به خاطر زلف‌های تو مثل مار گزیده شده و جانم به شدت در حال نزدیک شدن به لب‌های توست.

هوش مصنوعی: عشق تو برای من مانند تریاک است که جانم را می‌گیرد، لب‌هایت همانند خورشید، خوشبختی من را روشن می‌کنند و چهره‌ات منبع روشنی و سعادت من است.

هوش مصنوعی: بایست بگویم که امشب روزگار من بد پیش می‌رود. کجایی؟ چرا ارتباط من با تو قطع شده است؟

هوش مصنوعی: مرا ببخش اگر اشتباهی کردم، چرا که نه تو به من رحم می‌کنی و نه دوستان و دشمنان من.

هوش مصنوعی: کجایی ای روشنی بخش شب، چرا از سمت غروب نمی‌آیی؟

هوش مصنوعی: چشم‌انداز زیبای کوه که مانند آینه‌ای نقره‌ای است، در دل من حس‌های مختلف غم و اندوه را به وجود می‌آورد.

هوش مصنوعی: دنیا مانند آهنی است که زنگ زده و در کنار من، جان من نیز در حال رنج و عذاب است.

هوش مصنوعی: دل من از دست رفته و معشوقم از من دور است، دو عاشق هر دو بدون دل مانده و به حال خود رها شده‌اند.

هوش مصنوعی: به ما کمک کن تا با شکوه و جلال تو راه درست را پیدا کنیم و با روشنایی تو هدایت شویم.

هوش مصنوعی: تو ماه هستی و معشوق من هم مانند ماه است. بدون چهره‌های شما، جهان بر من تاریک و بی‌نور است.

هوش مصنوعی: خدایا، به من بیچاره رحم کن و اجازه بده تا آن دو ماه را ببینم.

هوش مصنوعی: یکی از مه‌ها به نور و روشنایی معروف است، و دیگری به شکوه و عظمت خود شناخته می‌شود.

هوش مصنوعی: یک نفر را در جایگاه برج آسمانی قرار داده‌اند و نفر دیگری را در موقعیت تخت و سوارکاری و میدان نبرد.

هوش مصنوعی: وقتی نیمی از سپاه شب فرا رسید، ماه درخشان از سمت شرق طلوع کرد.

هوش مصنوعی: مانند قایق نقره‌ای در عمق دریا، مانند دستی نرم و لطیف در دست فرشته.

هوش مصنوعی: هوا به شدت آلوده و تیره است، همان‌طور که ویس از جان و روح خود پاک شده است.

هوش مصنوعی: دوست من همچون گل شکفته‌ای در میان گل‌ها ظاهر شده است.

هوش مصنوعی: رنگ و بوی زیبایی و جوانی را در زلف‌هایش و چهره‌اش مثل گل‌های بنفشه و نسرین می‌بینم. این زیبایی همانند بالینی است که او روی آن خوابیده است.

هوش مصنوعی: ماه از سمت کوه به سمت آسمان آمد و ویس از فضای شبستان بهار بیرون آمد، بادی خوشبو و معطر از گلستان وزیدن گرفت.

هوش مصنوعی: از عطر ویس رامین بیدار شد و در کنار خود دراز کشیده، درخت سرو و گل یاسمن را دید.

هوش مصنوعی: دختری از جایش برخاست و پس از آن، دو زلفش را به گونه‌ای گرفت که مانند عنبر خوشبو و دل‌انگیز بود.

هوش مصنوعی: مشک و عنبر با هم ترکیب شدند و به عنوان دو زیبایی در کنار هم، ماه کامل را در کنار خورشید به تصویر کشیدند.

هوش مصنوعی: گاهی از زلف او عطر خوشی بیرون می‌ریزد و گاهی از لبان او شیرینی و طعمی دلپذیر جاری می‌شود.

هوش مصنوعی: لب‌های هر دو مانند حرف "میم" مشابه هم هستند و بر هر دو مانند حرف "سیم" شباهت دارند.

هوش مصنوعی: دو درخت سمن با عطر خوش خود به هم پیچیده‌اند، مانند دو پارچه دیبا که بر روی یکدیگر قرار گرفته‌اند.

هوش مصنوعی: تو گفتی که شیر و شراب با هم ترکیب شده‌اند یا اینکه گلنار و سوسن به هم تنیده‌اند.

هوش مصنوعی: به خاطر شادی و خوشحالی آن دو، شب و روز سپری شده و روزشان به نوعی جشن و سرور تبدیل شده است.

هوش مصنوعی: هر شب، هزاران صدا از باغ گل‌ها به گوش می‌رسد که همه در ستایش عشق آن‌هاست.

هوش مصنوعی: لاله به دلیل خوشحالی‌شان می‌خندد و در دستش یک پیاله‌ی یاقوتی دارد.

هوش مصنوعی: گلی از آنها گرفته شده که زیبایی و خوشی آن همانند نرگس تازه و لطیف است.

هوش مصنوعی: وقتی که دوستان رازهایشان را با هم در میان گذاشتند، با شادی و خوشی به یکدیگر محبت کردند.

هوش مصنوعی: زمانه به ما چهره زشت خود را نشان داد و به وسیله درد و رنج، ما را وادار کرد که از لذت‌ها وداع کنیم.

هوش مصنوعی: صبح زود، کار آن‌ها به گونه‌ای شد که باغش به پاییگاه هردوان تبدیل گردید.

هوش مصنوعی: چرا در دنیای پر از زشتی‌ها، گوش به مهربانی و خوبی‌ها داده‌ای؟ گویی دنیا در اصل از گوهر و ارزش‌ها خالی شده و زشت‌کاری‌ها در آن حاکم‌اند.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس در نزد او حس شرم و احترام ندارد، چرا که او نه مهر و محبت دارد، نه ارزش و اعتبار، و نه شرم و حیا.