هوش مصنوعی: باد ملایم صبحگاهی بر روی گل‌ها بگذركن و از زیبایی آن‌ها عبور کن.

هوش مصنوعی: لطفاً از وضعیت گل ما باخبرمان کن.

هوش مصنوعی: ای عزیز من، ای کسی که چهره‌ات چون ماه است، با کسانی که فقط ادعا دارند کمتر وقت بگذران.

هوش مصنوعی: عاشق بیچاره، تا کی باید ناله کند؟ یا تو دل مرا نرنجان یا از این عشق دست بردار.

هوش مصنوعی: چشم پرآب من به شدت اشک می‌ریزد و دل پر از غمم ساغر (جام) من را پر از خون کرده است.

هوش مصنوعی: ای دوست نازنین و دلنشین، در این فصل beautiful بهار، با ما شاد و سرحال باش.

هوش مصنوعی: به پایان رسیدن مشکلات و چالش‌ها را نشان می‌دهد و در عین حال، احساس اندوه و غم عمیق را به تصویر می‌کشد. به نوعی می‌گوید که دیگر نمی‌توان به گذشته و تلخی‌ها برگردد و حالا فقط حسرت و اشک باقی مانده است.

هوش مصنوعی: گل غم همچون نشانی بر روی لباس او نمایان شده است.

هوش مصنوعی: به خاطر غیرت و عشق، شعله‌ای در باغستان روشن شد.

هوش مصنوعی: بلبل، به مانند من، در گلزار آواز می‌خواند و این کار را برای سرزمین و وطن خود انجام می‌دهد.

هوش مصنوعی: می‌بینی که ستمگر ابزار تخریبش را برداشته است.

هوش مصنوعی: در نهایت به خود آسیب رساند.

هوش مصنوعی: ایرانیان، به خاطر خدا، با یکدیگر با صداقت و خلوص نیت اتحاد پیدا کنید.

هوش مصنوعی: چرا اینقدر دنبال هدف‌های مختلف هستی؟ تا کی این شک و تردید ادامه دارد؟ چرا اینقدر بی‌صداقتی و دورویی در کار هست؟ تا کی می‌خواهی اینطور ادامه دهی؟

هوش مصنوعی: دیگر کافی است، این رفتار نادرست و غیرقابل قبول دیگر بس است.