هوش مصنوعی: هر بار که به خانه‌ام فکر می‌کنم، از زندانی که در آن هستم، به خانواده‌ی صیاد بد و بی‌رحم نفرین می‌فرستم.

هوش مصنوعی: یا در درد و رنج اسارت جانم را به باد می‌دهم، یا جان خود را از قفس رها می‌کنم.

هوش مصنوعی: من از ناله‌هایم خوشحالم و این دل شاد نیلوفر را به یاد دارم، و از اینکه با یک دل شاد به جهان افزوده‌ام، خوشحالم.

هوش مصنوعی: من به شدت تلاش می‌کنم و مانند یک سنگ‌تراش از زحمت و دردهای خیالی خود دمی نمی‌زنم، بلکه به طور ناخودآگاه برای خود مشکلات و ناامیدی‌ها ایجاد می‌کنم.

هوش مصنوعی: دل من از شدت احساس سرد شده و اشک‌هایم خشکیده‌اند. آخرین آهی که می‌کشم، نتیجه ظلمی است که از تو دیده‌ام.

هوش مصنوعی: با لباس زهد و دیانت که پیرِ میخانه به دلیلی از آن شرم داشت، اگر به من اجازه دهد که از می نوشی بیاموزم، من را به راهی هدایتم کن.

هوش مصنوعی: گاه در حالت میانه و گاه در حالتی دموکراتیک، من به هر گروهی می‌پیوندم و در کارهایشان فعالیت می‌کنم.

هوش مصنوعی: تا زمانی که با معشوق در ارتباط باشم، دغدغه‌ای از بیکاری ندارم، چون اگر تنها بمانم، دلم بی‌نهایت تنگ می‌شود و پریشانی در دلم ایجاد می‌شود.

هوش مصنوعی: من بدون آگاهی از خانه‌ام، مثل خر در هر مسیر و درگاهی، در تلاش هستم تا سرزمین را آباد کنم.

هوش مصنوعی: وقتی که در لباس زهد و پارسایی به روز در مسیر زندگی حرکت می‌کنم، نباید از دزدان و مشکلات شبانه انتقاد کنم.

هوش مصنوعی: هر شب از نوشیدن شراب پر هستم، اما هر صبح به خاطر اثرات پس از آن، ناله و فریاد می‌کنم.

هوش مصنوعی: همه‌ی آنچه را که آموخته‌ام به فراموشی می‌سپارم، اما یاد کسی که به خاطر سخت‌گیری‌های استاد یادش می‌کنم، همیشه در خاطرم باقی می‌ماند.

هوش مصنوعی: شاید صدای من به کسانی که به علم و معرفت علاقه دارند برسد، به همین خاطر است که من اینقدر در اینجا نافرمانی و بی‌نظمی می‌کنم.