هوش مصنوعی: محبوب من، کسی که به عشق تو جان داده است، حتی به دست و پایش هم نمی‌رسد. تنها به کسی که تو را از خود دور کرده‌اند، کمک نمی‌کند.

هوش مصنوعی: عمر من به پایان رسید و جانم از بدنم جدا شد. در لحظه آخر به محبوبم رسیدم، اما نتوانستم به او برسم و حضورش را درک کنم.

هوش مصنوعی: آرزو دارم که سایهٔ سرپرستی آن شخص بر سر من همیشه باقی بماند، چرا که این سایه بدون دردسر برای کسی دیگر نخواهد بود.

هوش مصنوعی: کار من فراتر از صحبت‌های بی‌مورد و حرف‌های بی‌پایه رفته است و هیچ‌کس به غیر از اوهام و خیال‌پردازی نمی‌تواند پیگیر من باشد.

هوش مصنوعی: اگر قرار باشد حرف‌ها تاثیرگذار باشند، پس چرا دعاهایی که می‌شود، به هدف‌شان در آسمان نمی‌رسند؟

هوش مصنوعی: عشق به کشورم، تنها دردی است که به من می‌رسد و کمال و هویت من را شکل می‌دهد، و هیچ چیز دیگری جز این چالش برای من اهمیت ندارد.

هوش مصنوعی: در این شهر نا آشنا و دور، به قدری احساس تنهایی و غریبی می‌کنم که سال‌ها گذشته، ولی هنوز هیچ دوست یا آشنایی به دیدنم نیامده است.

هوش مصنوعی: تو تا زمانی که به اوج موفقیت من نرسی، به وضوح خواهی دید که این موفقیت به همه جا رسیده، اما به ما نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: چرا دست تو به قدری کوتاه شد که هر چیزی که انجام می‌دهی دیگر به دامن رسا نمی‌رسد؟