هوش مصنوعی: رئیس دولت و دین، تو که اسیر قدرت مرگ شدی و از دنیا رفتی، بهترین دستاورد زندگی‌ات را از دست دادی.

هوش مصنوعی: زمانه در احترام به شخصیت و کرامت افراد شکسته شد، زیرا آسمان به این نتیجه رسید که هنرمندان و افراد بااستعداد در تاریخ همیشه حمایت شده و منزلت‌مند بوده‌اند.

هوش مصنوعی: دل من از غم فقدان تو می‌سوزد، مانند خاکستر یتیمی که پس از سوختن باقی مانده است. برو، جانم به خاطر غم تو نشسته و بی‌قرار است.

هوش مصنوعی: آه و ناله از عادت‌هایی که سبب می‌شوند راحتی را از ما بگیرند و رنج بر ما تحمیل کنند. ناله از چرخش این جان، که به دست کسانی افتاده که فقط به دنبال آزار و ظلم‌اند.

هوش مصنوعی: صورت زیبا و دلنشینی که عمری برای نمایش و زیبایی‌اش تلاش شده، در یک لحظه برطرف می‌شود؛ مانند گوهری که سال‌ها به سختی نگه‌داشته شده اما در نهایت، به راحتی شکسته می‌شود.

هوش مصنوعی: زمانه، دوره‌ای از کمال و زیبایی را از هم گسسته است و افسوس که آسمان نمی‌تواند چیزی مشابه آن را دوباره به وجود آورد.

هوش مصنوعی: از دام‌های موجود در طبیعت چه نفعی حاصل می‌شود؟ بفرما از این دو دام خطرناک، یکی سیاه و دیگری سفید، که وجود دارند.

هوش مصنوعی: زمانی که پس از مدت طولانی انتظار درست و خوب، زندگی به ناگاه به من این دو فرصت را داد که موفقیت را به دست آورم و از آن بهره‌مند شوم.

هوش مصنوعی: با اینکه در غم جدایی حتی یک قطره اشک هم در ناخن باقی نمانده، اما مردمکی در چشمانم هست که اولین بار آن را دیده‌ام.

هوش مصنوعی: هر چند که هیچ شبی وجود ندارد که هیچ دشواری به وجود نیاید، اما دل‌های دلتنگ به خاطر غم و اندوه، همواره در حال اشک‌ریزی و ناله هستند.

هوش مصنوعی: این بیت به حال مردی اشاره دارد که در مورد علت برگزاری جشن و عروسی تفکر می‌کند و از خود می‌پرسد چرا به این مراسم آمده است. این انسان در حال بررسی و تأمل در زیربنای این جشن‌ها و مراسم‌هاست.

هوش مصنوعی: تو از آنچه در بلندای آسمان است، ساخته شده‌ای و نباید به جایی پایین‌تر از این سطح تن بدهی.

هوش مصنوعی: زمانه به تو وابسته نیست، زیرا می‌داند که تو همچون ماهی در آسمان نمی‌توانی به راحتی در دست کسی اسیر شوی.