هوش مصنوعی: دوست من، این افتادگی خوب و مبارک تو به دلیل آسیب های روزگار نیست.

هوش مصنوعی: شب گذشته، هنگامی که این واقعه اتفاق افتاد، من از آسمان به سمت بنده‌ای دویدم.

هوش مصنوعی: یکی از بندگان داستانی را برای تو تعریف می‌کند به همان شکلی که آن را شنیده است.

هوش مصنوعی: یک روز، صاحب نعمت و قدرت از باغ به طور ناگهانی به سمت قصر حرکت کرد.

هوش مصنوعی: آیا می‌توان در میان آن حرکت، دامن چین را از خاک برداشت و کنار گذاشت؟

هوش مصنوعی: خاک پای او را بوسید و به خاطر سختی و زحمتش، روی کفش او را نیز به خاک مالید.

هوش مصنوعی: از من درخواست نکن که دامان آسمان را بگشایم، زیرا خاک زادگاه من است و زیبایی آن را می‌بینم.

هوش مصنوعی: زمانی که غیرت او به حرکت درآید، هیچ قدرتی نمی‌تواند او را سرنگون کند.

هوش مصنوعی: او چهره‌اش را درهم کشید و آستینش را بالا زد، سپس با قدرت و غیظ با سیلی پاسخ داد.

هوش مصنوعی: خاک بی‌گناه از ترس بی‌رحمی او به شدت نگران و لرزان شد و جرم را از آن خود دور کرد.

هوش مصنوعی: پای میمون در برابر ناپایداری خاک نمی‌تواند از جایش حرکت کند، مگر اینکه خود را به جلو بکشد.

هوش مصنوعی: در هنگام سحر، به دلایلی که شاید به خاطر زیبایی یا تغییر حال و هوا باشد، شب به آرامی از دستان خود برش می‌زند و تاریکی‌اش را کنار می‌گذارد.

هوش مصنوعی: این بیت به تصویر کشیدن لحظه‌ای است که فردی در اوایل صبح از خواب بیدار می‌شود و به شکلی ناگهانی یا غیرمنتظره لباس خود را گرو می‌زند یا می‌کند. این عمل می‌تواند نمادی از ورود به یک روز جدید یا یک تغییر در زندگی باشد که به نوعی، شگفتی و تحولی را به همراه دارد.

هوش مصنوعی: ای پروردگار، هیچ تلخی را به آن‌ها نچشان، که این نوشیدنی ساده را tasted کردند.

هوش مصنوعی: نور خورشید بر جسم تاریک افکنده، به سوی آسمان منعکس می‌شود و از شکل و اندام آسمان می‌چکد.