هوش مصنوعی: شب گذشته در خفا با زیبایی چون صنوبر گفتگو می‌کردم. چه لذت‌بخش بود آن لحظه‌ای که در کنار او بودم.

هوش مصنوعی: تا زمانی که آن معشوق با لبان شیرینش در کنار من بود، من از زیبایی و طعم لبانش بهره‌مند بودم، اما پس از آنکه دور شدم، دیگر نتوانستم از آن لذت ببرم.

هوش مصنوعی: خوب است اگر من با ماه روشن و زیبا دیدار کنم؛ چون شب گذشته، ماه، مشک و موی زیبا را همزمان در آغوش داشتم.

هوش مصنوعی: این جسم بی‌کس از روح خود جدا شده است، زیرا دل من از عشق یار زیبا به تنگ آمده است.

هوش مصنوعی: دوست گفت: اگر تو هم مانند من محبوبی داشتی، من به او کافر می‌شدم، چون اگر غیر از تو یاری داشتم.

هوش مصنوعی: در عشق، صبر و شکیبایی را انتخاب کردم، اما در نهایت دلدارم همه صبرم را بر باد داده است. اگرچه تمام تلاشم را صرف کردم، اما باز هم نتوانستم خود را کنترل کنم.

هوش مصنوعی: وقتی زیبایی او را مانند عطر خوش عنبر در حوالی آفتاب دیدم، تا صبح در فکر او بودم و دلم آرزوی آغوشی را داشت که او را در بر بگیرد.

هوش مصنوعی: در کنارم تا صبح، نرگس و گل نارنج و سرو و ماه و یار با چهره‌ای نقره‌ای بودند و من از زیبایی آنان لذت می‌بردم.

هوش مصنوعی: یک دامن پر از شکر و زیبایی دارم که وقتی به ناز بازش می‌کنم، مانند درخشندگی گوهرها می‌خندد و شکرها شروع به نغمه‌خوانی می‌کنند.

هوش مصنوعی: شکر و سپاسگزاری باعث افزایش افتخار و ارزش انسان می‌شود و همچنین شادی و آرامش را به او می‌بخشد. اگر من از این گوهر ارزشمند آگاه بودم، حتماً به خاطر شکرگزاری و قدردانی از آن، از گله‌ها و نارضایتی‌ها دوری می‌کردم.

هوش مصنوعی: در آسمان، ماه و یک سرو بلند در باغ من در یک لحظه به زیر چادر حضور داشتند.

هوش مصنوعی: گاهی در کنار هم نشسته‌ایم و نوشیدنی می‌نوشیم و گاهی هم بوسه‌ای رد و بدل می‌شود. من گاهی در دست زلف او بودم و گاهی نیز ساغر را در دست داشتم.

هوش مصنوعی: هیچ کس در حوض کوثر شکر و پروین نداشت، اما من در حوض کوثر، شکر و پروین دارم.

هوش مصنوعی: زیبای دوست لبخند زد و به من نظر انداخت. من آنقدر مجذوب شیرینی کلامش شدم که احساس کردم جانم با او در یک سطح قرار دارد.

هوش مصنوعی: هر زمانی که به من نزدیک می‌شدی، گاهی با شوق و شوقی دلم می‌خواست که تو را ببوسم و گاهی هم از دور به تو نگاه می‌کردم و به این کار فکر می‌کردم.

هوش مصنوعی: در شب گذشته، ساقی با اندام زیبا و دلربایش، شبیه به ماه بود و من به خاطر زیبایی‌اش، تنها چشم‌ام به او و آن ماه مانند دوخته بود.

هوش مصنوعی: هر بار که ماه خندان را می‌دیدم و نوشیدنی به من می‌دادی، احساس می‌کردم دو روح شاد در بدنم وجود دارد.

هوش مصنوعی: به او گفتم، ای ماه، تا صبح در آغوش من آرام بگیر. من همچنان منتظر پاسخ یار ستمگرم هستم.

هوش مصنوعی: می‌گوید: من تا زمانی که خدایی را در آغوش تو احساس کنم، وجودم را انکار می‌کنم و به نوعی رفتار می‌کنم که انگار هیچ چیز را نمی‌شناسم.

هوش مصنوعی: زمانی که مؤذن اذان گفت و الله‌اکبر را با صدای بلند برآورد، ناگهان احساس کردم که دستانم به آسمان رفت و این کلمه بزرگ به من قدرت و احساس عمیقی بخشید.

هوش مصنوعی: زمانی که او صحبت‌های ناپخته من را شنید، تصمیم به رفتن گرفت. من از آن گفتار او برخودار بودم و ترجیح می‌دادم که مرگ را به این احساس انتخاب کنم.

هوش مصنوعی: ناگهان جلوه‌ی زیبای ماه را که به دور خود می‌چرخید، دیدم و من در زیر سایه‌ی آن جمال mesmerizing بودم.

هوش مصنوعی: مرد کافر با لحن شوخی از نزد من رفت. به او گفتم که من هم فقط به خاطر همین شوخی‌هایش او را کافر نمی‌دانستم.

هوش مصنوعی: به محض اینکه او سرش را برگرداند و از دکان خارج شد، پایش را بوسیدم و دستانم را بر سر خود گذاشتم.

هوش مصنوعی: گفتم ای محبوب، زمانی که من ثروت داشتم، تو با من هیچ کاری نکردی، حالا که در سختی هستم، افسوس که رفتار انسان‌ها در زمان‌های مختلف مثل طلا نیست و در برابر آن تغییر می‌کند.

هوش مصنوعی: در آنجا من برای زیبایی تو طلا داشتم، هرچند در آن مکان مقام و شغفی بلندتر از شاه را داشتم.