هوش مصنوعی: این شعر به یاد امیر شیخ علی شهریار اشاره دارد و حسرت می‌خورد بر روزگاری که او در قله‌های زندگی و هنر خود درجستجوی زلالیت و پاکی بود. در اینجا به نوعی از معانی عمیق و خالصی در زندگی و آثار او اشاره می‌کند که همچون جواهری باارزش و نادر است.

هوش مصنوعی: او همیشه با مهربانی و generosity خود، برخورد می‌کند و از ویژگی‌های نیکو و بخشش‌های بزرگ شخصیت‌های معنوی بهره‌مند است.

هوش مصنوعی: آن بزرگ مرد که درویش‌ها را مورد محبت و توجه قرار می‌داد، صفتش همین بود. تاریخ هم باید به دنبال چنین ویژگی‌هایی باشد که درویش‌پروری را نشان دهد.