اهلی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تا نرگس مست یار در قهر منست</p></div>
<div class="m2"><p>حقا که حیات و زندگی زهر منست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از مرهم وصل بهره ام نیست ولی</p></div>
<div class="m2"><p>هر زخم ستم که هست از بهر منست</p></div></div>

شمارهٔ ۴۴

تا نرگس مست یار در قهر منست
حقا که حیات و زندگی زهر منست
از مرهم وصل بهره ام نیست ولی
هر زخم ستم که هست از بهر منست

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر بیان می‌کند که غم و قهر یار (نرگس) زندگی را برای او تلخ کرده است و احساس می‌کند که تنهایی و دوری از او شبیه به زهر است. اگرچه او به وصال نرسیده و مرهمی برای زخم‌هایش ندارد، ولی تمام درد و رنج‌هایش به خاطر بی‌مهری یار است.

شمارهٔ ۴۲

شمارهٔ ۴۳

هوش مصنوعی: وقتی که محبوبم با چشمان نازش در قهر است، واقعاً زندگی برایم جانکاه و تلخ شده است.

تا نرگس مست یار در قهر منست

حقا که حیات و زندگی زهر منست

هوش مصنوعی: من از محبت و وصل خبری ندارم، اما هر زخم و درد ستمی که بر من می‌رسد، به خاطر من است.

از مرهم وصل بهره ام نیست ولی

هر زخم ستم که هست از بهر منست

شمارهٔ ۴۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده