اهلی شیرازی » دیوان اشعار » معمیات » بخش ۳۴ - ذهبی

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>رود چون قطره های ژاله اشک از چشم نمدیده</p></div>
<div class="m2"><p>یکایک باز میآید نمیگردد تهی دیده</p></div></div>

بخش ۳۵ - رفیع

رود چون قطره های ژاله اشک از چشم نمدیده
یکایک باز میآید نمیگردد تهی دیده

هوش مصنوعی: شاعر در این بیت به تصویر کردن اشک‌های رودی می‌پردازد که مانند قطره‌های باران از چشمی نمدیده (ای یعنی بی‌خود) می‌ریزد. او بیان می‌کند که این اشک‌ها هر کدام به تنهایی می‌آیند و هرگز نمی‌توانند تهی و خالی باشند. در واقع، این تصویر نشان‌دهنده‌ی احساسات عمیق و پیوسته‌ای است که درون رود و اشک نهفته است.

بخش ۳۳ - خرم

بخش ۳۴ - ذهبی

هوش مصنوعی: رود مانند قطرات صبحگاهی که از چشم نادیده به زمین می‌افتند، به آرامی بازمی‌گردد و هرگز خالی نمی‌شود.

رود چون قطره های ژاله اشک از چشم نمدیده

یکایک باز میآید نمیگردد تهی دیده

بخش ۳۴ - ذهبی

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها