هوش مصنوعی: زمانی که به یاد آن شمع می‌افتم که مثل پروانه من را سوزاند، دل‌دردی در وجودم حس می‌کنم.

هوش مصنوعی: غیر از چهره او هیچ چیز دیگری در چشمم نمی‌آید، زیرا با یک نگاه به آن ماه، دو جهان در نظرم از بین رفت.

هوش مصنوعی: به خاطر غیرت و شرف دیگران، نور قلب و جانم را خاموش کردند. از زیبایی چهره‌ام زنده شدم، اما غیرت دیگری مرا سوزاند.

هوش مصنوعی: ای شمعی که در شب روشنی می‌بخشی، چرا از چشم‌ها دور مانده‌ای؟ برگرد که بدون دیدن تو، آه و ناله‌ی صبح من دچار آتش و سوختگی شده است.

هوش مصنوعی: در وجود من، جدایی و وصال هیچ تفاوتی ندارد، چون در عشق، حرف دل مانند شکر است که من را می‌سوزاند.

هوش مصنوعی: من در زمانی بودم که چشمی نگران و دلی خشک داشتم. تو به خرمن من آتش زدی و همه چیزم، چه تر و چه خشک، سوخت و از بین رفت.

هوش مصنوعی: می‌گویند که اهلی، مراقب همان شمعی باش که با چشم برهم زدن، ناگهان مصیبت بی‌خبر از من فرود آمد و مرا سوزاند.