اهلی شیرازی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۱۱۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>من سری دارم که بر خاک ره از جولان اوست</p></div>
<div class="m2"><p>هرکه بردارد زخاک ره سر من زان اوست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>او که خواهد در خم چوگان سرماهمچو گوی</p></div>
<div class="m2"><p>گوییا کاینک سرما و سر میدان اوست</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>گر بخون غلطان نشد زان زلف چون چوگان دلم</p></div>
<div class="m2"><p>این گنه از گو نبود از جانب چوگان اوست</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>پیش آهوی حرم صاحبدلان قربان شوند</p></div>
<div class="m2"><p>من سگ یارم که آهوی حرم قربان اوست</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>در هوا هر ذره خاکی مردم چشمی بود</p></div>
<div class="m2"><p>بسکه چشم عاشقان خاک ره از جولان اوست</p></div></div>
<div class="b" id="bn6"><div class="m1"><p>دامن اهلی که چاک از عشق شد چون دوزیش</p></div>
<div class="m2"><p>تا بدامان قیامت چاک در دامان اوست</p></div></div>

شمارهٔ ۱۱۵

من سری دارم که بر خاک ره از جولان اوست
هرکه بردارد زخاک ره سر من زان اوست
او که خواهد در خم چوگان سرماهمچو گوی
گوییا کاینک سرما و سر میدان اوست
گر بخون غلطان نشد زان زلف چون چوگان دلم
این گنه از گو نبود از جانب چوگان اوست
پیش آهوی حرم صاحبدلان قربان شوند
من سگ یارم که آهوی حرم قربان اوست
در هوا هر ذره خاکی مردم چشمی بود
بسکه چشم عاشقان خاک ره از جولان اوست
دامن اهلی که چاک از عشق شد چون دوزیش
تا بدامان قیامت چاک در دامان اوست

شمارهٔ ۱۱۳

شمارهٔ ۱۱۴

من سری دارم که بر خاک ره از جولان اوست

هرکه بردارد زخاک ره سر من زان اوست

او که خواهد در خم چوگان سرماهمچو گوی

گوییا کاینک سرما و سر میدان اوست

گر بخون غلطان نشد زان زلف چون چوگان دلم

این گنه از گو نبود از جانب چوگان اوست

پیش آهوی حرم صاحبدلان قربان شوند

من سگ یارم که آهوی حرم قربان اوست

در هوا هر ذره خاکی مردم چشمی بود

بسکه چشم عاشقان خاک ره از جولان اوست

دامن اهلی که چاک از عشق شد چون دوزیش

تا بدامان قیامت چاک در دامان اوست

شمارهٔ ۱۱۴

اطلاعات