هوش مصنوعی: وقتی یار با قامت بلندش به آسمان می‌رسد، عاشق چه خبر دارد اگر از دلش نالهای غم‌انگیز بیرون بیاید؟

هوش مصنوعی: بعید از مسیر تو هستم و برایم خوشایند است که خاک شوم، زیرا هر ذره‌ای از من به طرف تو خواهد رفت و تبدیل به غبار می‌شود.

هوش مصنوعی: از قدرت و شکوهت سرکشی نکن، چرا که هر اسبی که مانند تو شجاعت و مهارت دارد، می‌تواند در میدان نبرد پیروز شود.

هوش مصنوعی: تو با زیبایی و ناز خود، جلوه‌ای دل‌فریب داری و هرکسی که تو را می‌بیند، با دلی مهربان و دست‌های آماده دعا، آرزو دارد که تو در کنار او باشی.

هوش مصنوعی: کس که به چشمان زیبای تو نگاه می‌کند، قلبش پر از احساس و عشق می‌شود، و از چشمانش به مانند صد تیر اشک، به سمت او می‌ریزد.

هوش مصنوعی: اگر هزار بار هم در برابر زیبایی چهره‌ات سجده کنم، باز هم کافی نخواهد بود، چرا که زیبایی تو در روزگار به قدری است که قابل وصف نیست.

هوش مصنوعی: آسمان دوران، بزرگواری و کرم میرداماد دین اسعد را نشان می‌دهد که بر فراز آسمان به خاطر فضایل و نیکی‌های آفریدگار، سر بلند کرده است.

هوش مصنوعی: اگر طبع شخصیتی بزرگ به گونه‌ای باشد که از عشق و محبت پر باشد، حتی اگر لحظه‌ای هم انتظار برای رسیدن محبوب به طول بینجامد، او با شکیبایی و خوشنودی این انتظار را تحمل خواهد کرد.

هوش مصنوعی: زمانی که نظم و ترتیب در کلام به زیبایی ظاهر می‌شود، خرد و دانایی می‌تواند هزار نکته و مفهوم عمیق را در آن بیابد و از آن بهره‌برداری کند.

هوش مصنوعی: کفش‌های بزرگ به پا می‌کنی و زبانت چنان به طعنه می‌زند که انگار در بهار بر افراز ابرها صحبت می‌کنی.

هوش مصنوعی: از نشانه‌های پای مرکب او، مانند جریانی که در آسمان به راهی روشن و شفاف می‌خورد، غباری به جا می‌ماند که مانند خط نوری در آسمان کشیده شده است.

هوش مصنوعی: آیا چرخ فلک به قدری از تو دور است که غبار مسیر تو را مانند سرمه‌ای ساخته که در چشم اعتبار بنشیند؟

هوش مصنوعی: تو آن نی هستی که از معیار آزمایش می‌ترسی و از ترازوی طلا کم‌ارزش را کنار می‌گذاری.

هوش مصنوعی: تو با ادب و رفتار صحیح، دشمن را شکست دادی و او را به گونه‌ای زخم زدی که درد و رنجش به اندازه‌ای است که مانند پوست انار بر تنش می‌کشد.

هوش مصنوعی: اگر عطر وجود تو به گلی در باغی برسد، همه جا را با گل‌های سرخ و زریزی که به محبت تو تقدیم شده، پر می‌کند.

هوش مصنوعی: زمانی که آسمان تحت کنترل تو باشد، همچون پرچم پلنگی بر روی دوش تو نمایان خواهد شد و به تو افتخاری بزرگ خواهد بخشید.

هوش مصنوعی: چرا روز، از چهرهٔ زیبا و نورانی تو بیدار شود، اگر زمانه به خاطر دلتنگی‌ات بر چهره‌ام اثر ناراحتی بگذارد؟

هوش مصنوعی: در میان مردم، چه کسی می‌تواند بر تو فخر کند و تو را دشمن خود ببیند، مگر اینکه تقدیر و سرنوشت شرایطی به وجود آورد که تو را بالا ببرد؟

هوش مصنوعی: دشمن تو مانند مار سمی است و همچنین شبیه گوزنی که در دام افتاده است. تو باید نقوش و طراحی‌های او را بشکنی و او را از مخفیگاهش بیرون بکشی تا مانند مار، به او ضربه بزنی.

هوش مصنوعی: زمانه برای راه تو، با بارش‌هایش، محصلی فراهم کرده که از دریای چشم‌ها، به غنای خویش می‌افزاید.

هوش مصنوعی: زمین که پر از سنگ و فلزات گران‌بهاست، بار شتران تو را به راحتی در کنار هم منتقل می‌کند.

هوش مصنوعی: ای یگانه، تو مانند تسبیح و ذکری هستی که عقل و فکر را به سوی خود می‌کشانی و اندیشه‌های فراوانی را به وجود می‌آوری.

هوش مصنوعی: کجا می‌توان با نظم و ترتیب درست کرد که اگر هم بخواهد، از آن هزار بار بهتر است.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه به خاطر کم‌کاری‌های من ممکن است گناهی داشته باشم، اما امیدوارم ببخشی و امیدم به عفو تو باقی است.

هوش مصنوعی: تمام نقاط ضعف و عیوب این انسان خاکی، چه اندازه بسیار است، که ای کاش در روزگار عزت و مقام، کسی نبود که پرده‌ای بر ضعف‌ها و عیوب او بکشاند و آن‌ها را پنهان کند.

هوش مصنوعی: همیشه تا زمانی که این دریا، قایق ماهی را به سوی عید سحر ببرد و در غروب آن را به سواحل برساند.

هوش مصنوعی: همیشه آرزویم این است که روزها و سال‌های عمرت مانند این باشد که اگر آن‌ها را بشماری، به صد هزار سال برسد.