هوش مصنوعی: روزی در میانه نبرد و جنگ بود که با شمشیر و گرز و تیر و پلنگ به جنگ مشغول بودم.

هوش مصنوعی: ناگهان خورشید از دامنه برخواست و خواب جنگجویان را برهم زد.

هوش مصنوعی: همه وقتی دیدند که خورشید کم‌نور و تاریک شده، از جنگ دست کشیدند.

هوش مصنوعی: گفتند که این خشم خداوند بر ما سایه افکنده و ما را در معرض جنگ و درگیری قرار داده است.

هوش مصنوعی: این روز روشنی مانند شب، تمام کارهای ما را تحت تاثیر خود قرار ندهد و حالا همه چیز به پایان رسیده است.

هوش مصنوعی: چرا باید از همدیگر خون بریزیم وقتی که هرگز موفقیت و پیروزی را نمی‌بینیم؟

هوش مصنوعی: از این بعد ما صلح و آشتی را در پیش می‌گیریم، انگار که هیچ جنگ و درگیری‌ای وجود نداشته است.

هوش مصنوعی: وقتی که آنها تصمیم به جنگ گرفتند، خورشید طلوع کرد و دیگر در جنگ عجله نکردند.

هوش مصنوعی: دیشب دو نفر با هم صلح کردند و در مسیر ماد، یکی به دیگری اشاره کرد که راه را نشان دهد.

هوش مصنوعی: پس از یک سال از این نبرد، شاه مادرش به شدت بیمار و ناتوان شد.

هوش مصنوعی: او دستور داد که جوان پاک و نیکو را به نزد او بیاورند تا او او را ببیند.

هوش مصنوعی: پسری به نزد پدرش آمد و به او گفت: ای بزرگوار، نور روشنی چشم من.

هوش مصنوعی: در این روزگار سخت و پرمشقت، زمان زیادی را به زحمت گذرانده‌ام و توانسته‌ام کشورهای معروف و بزرگ زیادی را درک کنم.

هوش مصنوعی: من کشور و لشکرم را به تو می‌سپارم، چون اکنون مرگ به من نزدیک شده است.

هوش مصنوعی: بیدار و هشیار باش و از کشور خود محافظت کن.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی که بر تخت سلطنت بنشینی و پادشاه باشی، باید به خداوند روی بیاوری و به او پناه ببری.

هوش مصنوعی: پس از گفتن این سخن، پسر دستش را فشرد و گفت: حالا زمان من به پایان رسیده است.

هوش مصنوعی: بخوابید و دیگر نه بیداری وجود دارد و نه خبری از مادر و نه از لیدی وراکار.

هوش مصنوعی: این زندگی به گونه‌ای است که در نهایت چیزی جز یک کفن برای انسان باقی نمی‌ماند.

هوش مصنوعی: اگر نام نیک تو در یادها باقی بماند، گویا همیشه درخشان و پرثمر هستی.

هوش مصنوعی: پس از سال‌ها، نام تو به یادگار خواهد ماند و دیگر هیچ چیز دیگری مفید نخواهد بود.