ادیب الممالک » دیوان اشعار » رباعیات طنز » شمارهٔ ۵۴ - انگور

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای دوست ز رخ بدیدگان نورم ده</p></div>
<div class="m2"><p>وز غبغب خود شربت کافورم ده</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>من سوی تو انگور فرستادم و تو</p></div>
<div class="m2"><p>از جام لبت باده انگورم ده</p></div></div>

شمارهٔ ۵۵

ای دوست ز رخ بدیدگان نورم ده
وز غبغب خود شربت کافورم ده
من سوی تو انگور فرستادم و تو
از جام لبت باده انگورم ده

هوش مصنوعی: در این چند بیت شاعر از دوستش می‌خواهد که با نگاهش به او روشنی ببخشد و از طعم شیرین شربت خود (که به کافور تشبیه شده) به او عطا کند. او همچنین به یادآوری می‌پردازد که انگور برای دوستش فرستاده و حالا انتظار دارد که از لبان او شرابی به او داده شود.

شمارهٔ ۵۳

شمارهٔ ۵۴ - انگور

هوش مصنوعی: ای دوست، از چهره‌ات نور مرا روشن کن و از غبغبِ خود، شراب کافورم را بنوشان.

ای دوست ز رخ بدیدگان نورم ده

وز غبغب خود شربت کافورم ده

هوش مصنوعی: من برای تو انگور فرستادم و از لبهای تو می‌خواهم شراب آن را به من ببخشی.

من سوی تو انگور فرستادم و تو

از جام لبت باده انگورم ده

شمارهٔ ۵۴ - انگور

اطلاعات

برگردان به زبان ساده