هوش مصنوعی: شبی در حال مستی و سرخوشی با زیبای گل‌عذاری گذر کردم به خیابان شادروان شاپور.

هوش مصنوعی: در کنار چشمه‌ای، درون کاخی، درختی بلند و سرسبز را دیدم که به آسمان رفته است.

هوش مصنوعی: در هر شاخه‌ای گل‌های زیبا و خوشبو وجود دارد و هر گل بلبلی دارد که با صدای دل‌انگیز خود می‌خواند و آهنگ می‌سازد.

هوش مصنوعی: درون چشمه، تصویر ماه و ستاره پروین به وضوح نمایان است، که مانند جواهراتی بر روی پارچه‌ای نرم و زیبا می‌درخشد.

هوش مصنوعی: عکس ماه در آب به هر سمتی می‌چرخد و به نظر می‌رسد که با چرخش تیری در هوا در حال حرکت است، مانند یک گل که در آب به سمت‌های مختلف می‌رود.

هوش مصنوعی: من به خاطر تماشای زیبایی‌ها و صدای پرنده و عطر گل، دلم را باختم و شگفت‌زده شدم.

هوش مصنوعی: دست دوست عزیزم را به نشانه ناتوانی گرفتم و زمین را بوسیدم.

هوش مصنوعی: در این سایه، لحظه‌ای دراز کشیده‌ام و نغمه‌ای نشنیده‌ام مانند گلی که روی تختی از زمرد قرار دارد.

هوش مصنوعی: گاهی جام شراب تازه است و گاهی مستی به من دست می‌دهد. در این حال، من از شراب مست می‌شوم و او هم از من مست می‌شود.

هوش مصنوعی: عزیزم مانند گلی است که از این حرف شگفت زده شد و درخواست من را با تمام وجود پذیرفت.

هوش مصنوعی: در کنار آن چمن نشستیم و با محبت و دوستي قول و قرار گذاشتیم.

هوش مصنوعی: من جامی نوشیدم و با شادی و سرور، به زیبایی معشوقم دل بستم و از ناز او لذت بردم.

هوش مصنوعی: به دلیل عشق و شوق به معشوق، تمام هوش و حواسم را از دست داده‌ام و دل نیز از دست رفته است. دل به سرقت رفته از معشوق، با شادمانی و مستی به مزمزه می‌پردازد.

هوش مصنوعی: ناگهان صدای ناله‌ای به گوشم رسید که تمام عقل و هوشم را از سرم برد.

هوش مصنوعی: تو گفتی که خسته‌ای را دشمن به زخم‌هایش آزرده و در دلش غم و رنجی عمیق نشسته است.

هوش مصنوعی: به هر طرفی که نگاه کردم در آن دشت، هیچ‌کس را در باغ و گلزار ندیدم.

هوش مصنوعی: نمیدانستم که این درد و سوز از کجا نشأت گرفته و این دود از کدام آتش بلند شده است.

هوش مصنوعی: از ترس و اضطراب درونم به شدت به هم ریخته و دیوانه‌وار شده‌ام و در هر لحظه به خودم می‌گویم که هیچ چاره‌ای ندارم.

هوش مصنوعی: دوباره به یاد آن ناله افتادم، چنان که خودم را از یاد بردم.

هوش مصنوعی: محبوبم گفت که این سوز و درد از درختی می‌آید که هنوز سبز و سرزنده است، اما سرنوشتش بد و تیره است.

هوش مصنوعی: وقتی این حرف را آن پری گفت، من به پا برخاستم و به آن نغمه‌ی دل‌انگیز گوش سپردم.

هوش مصنوعی: من به‌طور یقین دریافتم که صدای غم‌انگیزی که از درخت می‌آید، از لحن تلخ و شعله‌ورش نشأت می‌گیرد.

هوش مصنوعی: به او گفتم، ای درخت بلند و قوی، آه تو در دلم آتش به وجود آورد.

هوش مصنوعی: به جای آنکه مانند درخت سرو بلندی باشی، چرا مانند شتر مرغی که در چاله‌ای افتاده عزا و نالۀ بیهوده می‌کنی؟

هوش مصنوعی: درختی که زبان و کلام ندارد، مانند نخل کوه طور سخن گفت و با شادروان شاپور لب به گفتگو گشود.

هوش مصنوعی: او گفت داستان من بسیار طولانی است، اگر بخواهی، بشنو که رازهایی در آن نهفته است.

هوش مصنوعی: مطمئن هستم که شنیده‌ای که شاپور از ایران، از مسیری دور به روم رفت.

هوش مصنوعی: مردم آن سرزمین به طور کامل در اختیار قرار گرفتند، سپس برای فتح قسطنطنیه آماده شدند و عزم خود را جزم کردند.

هوش مصنوعی: به دلیل حمله دشمن، کار قیصر به تنگنا رسیده است، زیرا او با آن پادشاه جنگ نمی‌تواند کند.

هوش مصنوعی: ناگهان پرنده‌ی زیرک به دام سرنوشت افتاد و شاپور را در چنگ خود گرفت.

هوش مصنوعی: آداب و قوانین اجتماعی را از وجود انسان جدا کردند و در عوض، رفتار و جسم او را با چرم و ظاهری محکم‌تر پوشاندند.

هوش مصنوعی: شاه ما مثل مغزی که درون پوست قرار دارد، به دل دشمن وارد شد و مانند تیری که در دل دوست فرو می‌رود.

هوش مصنوعی: قیصر به ایران لشکرش را فرستاد تا از دشمنان انتقام بگیرد.

هوش مصنوعی: در هر کجا که در ایران دلیلی برای آبادانی وجود داشت، آنجا را به آتش کشید و از ریشه ویران کرد.

هوش مصنوعی: هر درختی که بد باشد، از ریشه‌اش کنده می‌شود و هر جا که بدبختی باشد، باید به دار آویخته شود.

هوش مصنوعی: بی‌خانمان‌ها را از خانه‌هایشان پراکنده کردند و آتش دلسوزان را به کشتزارشان زدند.

هوش مصنوعی: اما از آنجا که این مسیر تنگ و دشوار بود، روز ظلم و ستم نیز کوتاه و تاریک است.

هوش مصنوعی: مدت زیادی نگذشت که خداوند رخسار ایران را از غم و اندوه پاک کرد.

هوش مصنوعی: از چرم گا و شاپور خارج شد و پرچم پیروزی و قدرت را در ایران بر افراشت.

هوش مصنوعی: در شب، چوپانی به منطقه رودبار می‌رسد و از آنجا بدون راه مشخصی به سمت ششتر حرکت می‌کند.

هوش مصنوعی: یکی از دلاوران به ناگهان به اردوگاه قیصر حمله کرد و به سرعت به مرکز فرماندهی او نفوذ کرد.

هوش مصنوعی: او را گرفتار کرد و دست و پایش را بست، هنوز هم ستمی که در حقش روا شده، به اندازه‌ی عذابش خواهد بود.

هوش مصنوعی: بعد از آن، دستوری از دربار شاپور صادر شد که معمارانی از روم بیایند و همچنین کارگران را نیز به خدمت بگیرند.

هوش مصنوعی: از آب و خاک من گل‌ها می‌بالند و به زیبایی می‌درخشند؛ این گل‌ها به خاطر ترمیم دل‌ها و شادابی روح‌ها رشد می‌کنند.

هوش مصنوعی: درختان میوه‌دار را از سرزمین روم به باغ‌های ایران می‌آورند و در آنجا می‌کارند.

هوش مصنوعی: خانه‌های قدیمی دوباره زیبا و تازه شده‌اند و همه ویرانی‌ها را به آبادانی تبدیل می‌کنند.

هوش مصنوعی: آن‌ها این کار را کردند و پس از چند روز، هامون به ویرانه‌ای تبدیل شد که دیگر هیچ گلی در آن وجود نداشت.

هوش مصنوعی: در آن دشت، هنوز تلی از خاک قسطنطینه، که در دل باغی پر از گل قرار دارد.

هوش مصنوعی: آن را که حریفان خوانده‌اند، نباید مثل خاک تپه رومی باشد، خاکش باید مانند خاک وطن خودمان باشد.

هوش مصنوعی: شاپور، زبانی برای من در این سرزمین پیدا کرد و مرا به باغ شهریار در روم برد.

هوش مصنوعی: زمانی که من نهالی کوچک و لطیف بودم، از مادر خود دور شدم.

هوش مصنوعی: من در این سرزمین رشد کردم و آب زندگی‌ام را از این خاک گرفتم و با شاخ و برگ خود، فضای سبز و سرسبزی ایجاد کردم.

هوش مصنوعی: اکنون در روزهای گذشته از عمرم، بیشتر از هزار سال گذشت.

هوش مصنوعی: بزرگان و افراد بزرگوار در کنار من آرامش پیدا کردند و افرادی با مقام و منزلت، در برابر وجود من به احترام خم شدند.

هوش مصنوعی: چهره‌های زیبای زمین به من بوسه دادند و مجسمه‌ها چون سایه بر سرم افتادند.

هوش مصنوعی: پادشاهان در زیر سایه گسترده و وسیع من از محدودیت‌ها و مشکلات آزاد شدند.

هوش مصنوعی: ولی اکنون دلی دارم ناآرام به خاطر گردش‌های نادرست زمان و سرنوشت نافرمان.

هوش مصنوعی: هرچند که من در خاک روم به دنیا آمده‌ام، اما تحت تأثیر فضای این سرزمین بزرگ شده‌ام.

هوش مصنوعی: در این سرزمین که ریشه‌ام در آن است، به دلیل ناملایمات آسمانی و طبیعت، فکر و تامل دارم.