هوش مصنوعی: خداوند شاهد است که در مسیر تو، سفره‌ای از نعمت‌ها گسترده شده که باعث روشنی چشم بندگان شده است.

هوش مصنوعی: ورود خوش آمدت به این سرزمین مانند ورود بهار به باغ و گلستان است.

هوش مصنوعی: تو با آگاهی و انصاف خود، زندگی تازه‌ای به جامعه می‌بخشی، درست مانند اینکه باد بهاری درختان باغ را خنک و شاداب می‌کند.

هوش مصنوعی: با این حال، چه فایده که این بنده با دل پرسوز و اندوهی عمیق، در آستانه درودی بی‌پایان به سر می‌برد.

هوش مصنوعی: بازوی من به خاطر سنگی که از منجنیق تقدیر به طرف من پرتاب شده، شکسته است. حالا مانند موری که به طور ناگهانی درون لگن افتاده، حیرت‌زده و گیج هستم.

هوش مصنوعی: زمانه با قدرت و زور خود مرا مغلوب کرد تا نتوانم آن دامن را بگیرم.

هوش مصنوعی: بر اثر زیبایی و بزرگی تو که دامنی وسیع و بلند داری، به نیکی و شگفتی تو در برابر عظمت و بلندی این آسمان قدیمی می‌نگرم.

هوش مصنوعی: به واسطه لطف و بخشش خود، تو می‌توانی هر کسی را که دچار شکست و ناامیدی شده، حمایت و ترمیم کنی و هر کسی که از تو دور شده را به امنیت برسانی.

هوش مصنوعی: به ویژه راهی که از همان نخستین روز در مقابل تو، که جایگاه بلندی دارد، قرار داشته است، وطن من است.

هوش مصنوعی: دست مرا بگیر و به من کمک کن تا این شکست‌هایم را جبران کنم، چون دستان تقدیر به دستان تو آسیب نرساند.

هوش مصنوعی: صدای صبحگاهی من که در توصیف و ستایش از خامه‌ای گرفته می‌شود که بوی خوش عطرهای دل‌انگیز را منتقل می‌کند و از سرزمین‌های خوشبو سرچشمه می‌گیرد.

هوش مصنوعی: به خاطر این که از دامان سرپرست خود جدا شد، حالا به شدت آسیب خورده و در وضعیتی بحرانی قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: اما چه اهمیتی دارد که اگر دستم از کار افتاده، زبانم همچنان به ستایش تو مشغول است و سخن به خوبی می‌گوید.

هوش مصنوعی: در زمان سختی و ناامیدی، امیدی برای رسیدن به زیبایی و شکوه در زندگی دارم، همان‌طور که گل سوسن در دل زمستان به شکوفایی می‌رسد و در مدح تو سروده‌ای می‌سازم.