هوش مصنوعی: من به تو می‌گویم که این مقام درویشی را به سادگی به دست نیاورده‌ام، بلکه با گریه و اندوه دل، این سرزمین را به تصرف خود درآورده‌ام.

هوش مصنوعی: من به توانایی و قدرت خودم نمی‌توانستم این پاک‌دامن را حفظ کنم، بلکه به یاری خداوند، کشش نفس شهوتم را کنترل کردم.

هوش مصنوعی: در دلِ من خواب و بی‌خبری وجود داشت و هر چند تلاش کردم که از آن بیدار شوم، نتوانستم. این حالت ادامه پیدا کرد تا زمانی که تصمیم به ترک خواب و بی‌خبری گرفتم.

هوش مصنوعی: روح من کودکانه‌ای بود که پدرش به او حرص و طمع یاد داد و من هم از او و از چنگ این مادر متأثر شدم و این صفات را به ارث بردم.

هوش مصنوعی: من در این دریای بی‌پایان، با قناعت به عنوان کشتی و سکوت به عنوان لنگر، امنیت و آرامش را به دست آورده‌ام.

هوش مصنوعی: من به دنبال آبی از حیات و زندگی هستم و این را از تاریکی‌های تنهایی به دست آورده‌ام. شیوه یادگیری و آموزشم را از خضر، پیامبر الهی، آموخته‌ام.

هوش مصنوعی: من نیازمند نیستم، ولی برای کسب دانش، گویی که از عباس دوستم یا دختری از او گرفته‌ام، به گدایی می‌پردازم.

هوش مصنوعی: دیشب دل می‌گفت: رستم از تعلقات و زیبایی‌ها حرف می‌زند. حالا اگر از او این سخن را قبول کنم، شاید کافر شوم.