هوش مصنوعی: در زمانی که نشانه‌های مرگ نمایان شد، مانند اینکه برگ‌های عمر من دچار زوال و پژمردگی شدند.

هوش مصنوعی: برف و کافور در جویبار و گلزار جای سنبل و پشمک را گرفته‌اند.

هوش مصنوعی: خوشی و زیبایی‌های تو از کوی محبت دور شده است و حالا به گونه‌ای به زمین افتاده‌ای که مثل گوی از خود بی‌خبر هستی.

هوش مصنوعی: در دل خانقاه، فردی گوشه‌نشینی را انتخاب کرده که در می‌نوشد و به دنبال آگاهی، علم و مذهب است.

هوش مصنوعی: شخصی در وضعیت بسیار بد و ناتوانی به سر می‌برد و درد و رنج زیادی را تحمل می‌کند، به گونه‌ای که اثرات آن بر چهره‌اش نمایان است.

هوش مصنوعی: صورتش بسته است و در ورود و خروج نیز چنین است، از سر و صدا و آشفتگی مردم خسته شده است.

هوش مصنوعی: پیک مرگ که به نام پیری شناخته می‌شود، در نهایت به ما می‌گوید که زمان پایان زندگی فرا رسیده است.

هوش مصنوعی: از طرفی بشارت خوبی به من رسید که به سمت باغ امید می‌روم.

هوش مصنوعی: از این خانه قدیمی برو و لباس تازه بپوش، و خانه‌ات را نونوار کن.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که روح انسان در درون جسم قرار دارد و آزادی و نیکویی آن به وسیله موانع و مشکلاتی که شبیه به نیروهای منفی هستند، محدود شده است. در حقیقت، روح به نوعی نیازمند رهایی از این قید و بندهاست تا بتواند به کمال و شکوفایی خود برسد.

هوش مصنوعی: لباس نو بپوش که بازیگوشی‌ها آغاز شده و خوشه‌های بد شکل برداشت می‌شوند؛ پس برای کشت و کار آماده شو.

هوش مصنوعی: باید به تماشای طبیعتی زیبا بروی؛ جایی که باغی پر از لاله‌ها و درختانی میوه‌دار وجود دارد.

هوش مصنوعی: شهد و شیر و شراب و شمع به همراه دوستان و یاران در کنار هم جمع شده‌اند.

هوش مصنوعی: آرزوهای ما برآورده شده و دل‌هایمان شاد است، باغ‌ها سرسبز و خانه‌ها آباد هستند.

هوش مصنوعی: تا کی و چند باید در این دنیا (زندگی) مشغول کارهای بیهوده باشیم و دل خود را در قید و بند نگه داریم؟

هوش مصنوعی: لباس ابدی را بپوش و باده‌ی قرمز رنگ بخواه و بنوش.

هوش مصنوعی: تا به آسمان پرواز کنی و بندها و محدودیت‌ها را بشکنی.

هوش مصنوعی: عزم سفر کن، زیرا مدت زیادی است که چشم انتظار دوستانت در راه است.

هوش مصنوعی: گفتم ای جان خوش آمدی، ولی من آن کسی نیستم که بخواهم به تو بگویم آرام بگیر.

هوش مصنوعی: به خاطر اینکه در این خانه پر از غم هستم، دلم به شدت ناراحت است و بدنم در قید و بندی گرفتار شده است.

هوش مصنوعی: پرنده‌ی باغ من هستم، نه جغدی در ویرانه. یار من از جنس خودم است، نه جفتی از بیگانگان.

هوش مصنوعی: از حالت تجلی و درخشش کوه طور، مانند برقی از آتش و نوری از شرق می‌تابم.

هوش مصنوعی: من در دل فتیلهٔ چراغ، شعله‌ورم و در عطر شراب می‌پیچم؛ مانند گلی هستم که به آب می‌فرستم و در جوی زندگی جریان دارم.

هوش مصنوعی: من مانند آفتابی هستم که در آیینه می‌تابد، هوش و خرد در ذهنم جریان دارد و عشق و محبت در دل من وجود دارد.

هوش مصنوعی: من در اسیری گرفتار شده‌ام و از درد خسته‌ام، ای کاش آن کسی که من را در این درد و رنج رها کند، پیدا می‌شد.

هوش مصنوعی: اگر زودتر از این بند رهایی پیدا کنم، جان خود را به تو هدیه می‌دهم.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی زندگی را با دلخوری و تلخی سپری کنی، یا اینکه شاد و خوشحال باشی، باید تصمیم بگیری که کدام را انتخاب کنی، چرا که زندگی همیشه با چالش‌ها و سختی‌هایی همراه است.

هوش مصنوعی: اگر چه سن انسان به هفتاد سال یا حتی به هفت سالگی رسیده باشد، باز هم باید به راه خود ادامه دهد و سفر زندگی را ادامه دهد.

هوش مصنوعی: اما آنچه وجود دارد هرگز به عدم تبدیل نمی‌شود و کسی که خود وجود ندارد به حقیقت وجود نخواهد پیوست.

هوش مصنوعی: همیشه وجود دارد و خواهد داشت، اما چیزی که نیست، دیگر از دغدغه‌ی بودن و نبودن آسوده شده است.

هوش مصنوعی: شمع خاموش شده، اما هنوز نوری وجود دارد. این نور در جای خودش باقی است، هرچند از دید تو دور است.

هوش مصنوعی: اگر در مکان روشنی بنشینی، همه نورها را دور و بر خود خواهی دید.

هوش مصنوعی: آب باران به زمین فرو رفت و دوباره از چشمه جاری شد، پس به جست‌وجو بپرداز.

هوش مصنوعی: اگر به رود جیحون بروی، مانند مرغابی، می‌توانی در آنجا حتی یک قطره آب را نیز پیدا کنی.

هوش مصنوعی: اگر بخواهی بعد از سکوتی طولانی، لباس گفتار ابدی را بر تن کنی، باید تلاش کنی.

هوش مصنوعی: سخنی بگو که در روزی و برکت باقی بماند و حقیقت برای اهل حق مشخص شود.

هوش مصنوعی: اگر به هوش و حالت مانند افرادی مست و شاداب نیستی، وقتی که فرصتی برای خوشی و لذت به دست آوردی، آن را از دست نده.

هوش مصنوعی: در اینجا به خاطر شبی روشن و درخشان، چراغی را در این خانه روشن کن تا همواره در این مکان، چه در روز و چه در شب، نور و روشنی وجود داشته باشد.

هوش مصنوعی: اگر شمع خاموش شود و شراب بر زمین بریزد، سقف دچار شکست و بندهای خیمه نیز از هم گسسته خواهند شد.

هوش مصنوعی: بلبل از باغ رفت و گل پژمرد؛ بهار که رسید، زیبایی باغ از بین رفت.

هوش مصنوعی: تو بمان و فقط صدای ناله و زاری و دود باقی بماند، نه نامی از تو باشد و نه سودی از آن.

هوش مصنوعی: به تو آفرین می‌گویم که به خوبی مرا راهنمایی کردی، ای استاد.

هوش مصنوعی: در پی ساختن اثر تازه‌ای بودم و تجربه‌ای گرانبها را در دلم جمع کردم.

هوش مصنوعی: دو ساعت وقت صرف کردم تا این اشعار را بنویسم، مانند آب حیات که جان تازه‌ای می‌بخشد.

هوش مصنوعی: من هدیه‌ای برای آقایی فرستادم که به او معرفت و ارزش‌هایی بخشیده شده است.

هوش مصنوعی: این بیت به اهمیت و ارزش بالای شخصی اشاره دارد که از نسل و ریشه‌ای بزرگ و محترم برخوردار است. او به مانند ستاره‌ای درخشان در میان آسمان‌ها می‌درخشد و ارزش وجودی‌اش مورد تقدیر قرار می‌گیرد.

هوش مصنوعی: آقای درویش، شخصی است که به پرورش حقیقی و فضل و فضاهای عالی اهمیت می‌دهد و به عنوان سرور و رهبری در این مسیر شناخته می‌شود.

هوش مصنوعی: باغ خوشبو و زیبا، میوه‌ای از خوبی‌ها و نیکی‌ها، که به نصر و نصیر نسبت داده شده است.

هوش مصنوعی: گفتم که در روش حق‌پرستی چیزی وجود ندارد که به آن بپردازم، نه از آن چیزهایی که در این دنیا هستند و نه از آنچه نیستند.

هوش مصنوعی: من می‌خواهم هدیه‌ای برای او بیاورم، همان‌طور که دل و چشمانم به سوی او می‌رود.

هوش مصنوعی: هرچند این صحبت نمی‌بایست بیان می‌شد، اما اسرار و نکات ارزشمندی در آن نهفته است که نمی‌توان به راحتی از آن‌ها گذشت.

هوش مصنوعی: چندین نفر از دوستانم به من هدیه‌ای داده‌اند، اما باقی‌مانده‌اش مانند مغز و پوست می‌باشد که جدا از هم هستند.

هوش مصنوعی: هرچند که حق یکی است، اما دانش و فهم ما از آن تنها جزئی از این حقیقت است.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم قلم را رها کنم یا می‌توانم دریا را در یک کوزه بریزم؟

هوش مصنوعی: ای نصیری، عیب‌های مرا بپوشان و به گونه‌ای رفتار کن که انگار به روزی نیکو و روشن دست یافته‌ام.

هوش مصنوعی: من از نادانی، گوهری را در دل زمین به دست می‌آورم و در آسمان نور را گسترش می‌دهم، همچنان که قطره‌ای در سرزمین عمان.

هوش مصنوعی: هدیه‌ام را به خاطر لطف خود بپذیر و اگر اشتباهی از من دیدی، آن را نادیده بگیر.

هوش مصنوعی: اگر درهای دانش و معرفت را به روی تو بگشايم، مطمئناً زحمتی که در خواندن صد هزار کتاب کشیده‌ای، کمتر از آن است که از این درها عبور کنی.

هوش مصنوعی: من این عروس را با زیورهایی زیبا تزئین کردم که مخصوص روزی خاص از ماه شهریور است.

هوش مصنوعی: سال‌های او را از زمستان بشمار، بعد هشتاد و یکی، دویست و هزار.

هوش مصنوعی: در گلیمی که درست کرده‌ام، این شراب را از ظرفی ریختم که در روز شنبه، روز بیست و دوم ماه بود.

هوش مصنوعی: از اول محرم سال 1330 هجری شمسی، سال هلالی شروع شد.

هوش مصنوعی: پس از اینکه از محاسبات جمل خارج شد، به سراغ سال کار و سال استراحت رفت.

هوش مصنوعی: دوست از ابتدا تا پایان در زندگی همراه است و او مانند خدای بزرگ می‌تواند سرنوشتی خوب و خوش رقم بزند.