ابوسعید ابوالخیر » رباعیات نقل شده از ابوسعید از دیگر شاعران » رباعی شمارهٔ ۶۹۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای آن‌که سِپِهْر را پُر از اَبْر کُنی</p></div>
<div class="m2"><p>وز لُطْف، نظر به‌سویِ هر گَبْر کُنی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>کردند تمامِ خانه‌هایِ تو، خراب</p></div>
<div class="m2"><p>ای خانه‌خراب، تا به کِی صَبْر کنی؟</p></div></div>

سخنان منظوم ابوسعید ابوالخیر به کوشش سعید نفیسی، طهران ۱۳۳۴ » تصویر 165

رباعی شمارهٔ ۶۹۴

ای آن که سپهر را پر از ابر کنی
وز لطف نظر به سوی هر گبر کنی
کردند تمام خانه های تو خراب
ای خانه خراب تا به کی صبر کنی

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به معشوقی خطاب می‌کند که می‌تواند آسمان را پر از ابر کند و با لطف نگاهش به همه کمک کند. او همچنین به وضع خراب خانه‌ها اشاره می‌کند و از معشوق می‌پرسد که تا چه زمانی باید به این ویرانی‌ها صبر کند. در واقع، این بیت به ناامیدی و انتظار برای بهبود اشاره دارد.

رباعی شمارهٔ ۶۹۲

رباعی شمارهٔ ۶۹۳

هوش مصنوعی: ای کسی که آسمان را مملو از ابر می‌سازی و با نگاه محبت‌آمیزت به سوی هر بی‌دینی می‌نگری.

ای آن‌که سِپِهْر را پُر از اَبْر کُنی

وز لُطْف، نظر به‌سویِ هر گَبْر کُنی

هوش مصنوعی: تمام خانه‌های تو را ویران کردند، ای ویران‌شده! تا کی می‌خواهی صبر کنی؟

کردند تمامِ خانه‌هایِ تو، خراب

ای خانه‌خراب، تا به کِی صَبْر کنی؟

رباعی شمارهٔ ۶۹۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها