ابوسعید ابوالخیر » رباعیات نقل شده از ابوسعید از دیگر شاعران » رباعی شمارهٔ ۵۲۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>با گلرخ خویش گفتم: ای غنچه دهان</p></div>
<div class="m2"><p>هر لحظه مپوش چهره چون عشوه دهان</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>زد خنده که: من به عکس خوبان جهان</p></div>
<div class="m2"><p>در پرده عیان باشم و بی پرده نهان</p></div></div>

سخنان منظوم ابوسعید ابوالخیر به کوشش سعید نفیسی، طهران ۱۳۳۴ » تصویر 139

رباعی شمارهٔ ۵۲۲

با گلرخ خویش گفتم ای غنچه دهان
هر لحظه مپوش چهره چون عشوه دهان
زد خنده که من به عکس خوبان جهان
در پرده عیان باشم و بی پرده نهان

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر با گلرخ خود به گفتگو می‌پردازد و از او می‌خواهد که لبخند خود را پنهان نکند و چهره‌اش را به نمایش بگذارد. او بیان می‌کند که از زیبایی‌های جهان در پشت پرده پنهان است، اما در واقع خودش نیز جذاب و بی‌نظیر است.

رباعی شمارهٔ ۵۲۰

رباعی شمارهٔ ۵۲۱

هوش مصنوعی: به زیباییم گفتم: ای گل رُخ، هرگز چهره‌ات را در هر لحظه پنهان نکن، چون لب‌هایت زیبا و دلربا هستند.

با گلرخ خویش گفتم: ای غنچه دهان

هر لحظه مپوش چهره چون عشوه دهان

هوش مصنوعی: او با خنده گفت: من می‌خواهم در مقابل زیبایی‌های دنیا به وضوح دیده شوم، اما در عین حال تمایل دارم رازهای خود را پنهان نگه دارم.

زد خنده که: من به عکس خوبان جهان

در پرده عیان باشم و بی پرده نهان

رباعی شمارهٔ ۵۲۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها