ابوسعید ابوالخیر » رباعیات نقل شده از ابوسعید از دیگر شاعران » رباعی شمارهٔ ۳۳۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>خورشید چو بر فلک زند رایت نور</p></div>
<div class="m2"><p>در پرتو آن خیره شود دیده ز دور</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>وآن دم که کند ز پردهٔ ابر ظهور</p></div>
<div class="m2"><p>فالنّاظِرُ یَجتَلِیهِ مِنْ غَیْرِ قُصور</p></div></div>

سخنان منظوم ابوسعید ابوالخیر به کوشش سعید نفیسی، طهران ۱۳۳۴ » تصویر 113

رباعی شمارهٔ ۳۳۶

خورشید چو بر فلک زند رایت نور
در پرتو آن خیره شود دیده ز دور
وآن دم که کند ز پرده ابر ظهور
فالناظر یجتلیه من غیر قصور

هوش مصنوعی: این شعر به زیبایی اشعه‌های نور خورشید و تاثیر آن بر دیدگان اشاره دارد. وقتی خورشید در آسمان نمایان می‌شود، نوری خیره‌کننده تولید می‌کند که باعث می‌شود با دور شدن از آن، چشم‌ها به شدت درخشش را احساس کنند. همچنین وقتی که خورشید از پشت ابرها بیرون می‌آید، به وضوح قابل رؤیت و بدون هیچ مانعی است.

رباعی شمارهٔ ۳۳۴

رباعی شمارهٔ ۳۳۵

هوش مصنوعی: وقتی خورشید در آسمان می‌درخشد، نور آن به قدری زیاد است که چشم‌ها از دور به آن خیره می‌شوند.

خورشید چو بر فلک زند رایت نور

در پرتو آن خیره شود دیده ز دور

هوش مصنوعی: در لحظه‌ای که ابرها کنار می‌روند و نور و تابش جدیدی پدیدار می‌شود، کسی که به تماشا نشسته است، آن را بدون هیچ گونه مانعی مشاهده می‌کند.

وآن دم که کند ز پردهٔ ابر ظهور

فالنّاظِرُ یَجتَلِیهِ مِنْ غَیْرِ قُصور

رباعی شمارهٔ ۳۳۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها