ابوسعید ابوالخیر » رباعیات نقل شده از ابوسعید از دیگر شاعران » رباعی شمارهٔ ۱۰۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تا مهر ابوتراب دمساز منست</p></div>
<div class="m2"><p>حیدر به جهان همدم و همراز منست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>این هر دو جگر گوشه دو بالند مرا</p></div>
<div class="m2"><p>مشکن بالم که وقت پرواز منست</p></div></div>

سخنان منظوم ابوسعید ابوالخیر به کوشش سعید نفیسی، طهران ۱۳۳۴ » تصویر 80

رباعی شمارهٔ ۱۰۳

تا مهر ابوتراب دمساز منست
حیدر به جهان همدم و همراز منست
این هر دو جگر گوشه دو بالند مرا
مشکن بالم که وقت پرواز منست

هوش مصنوعی: این شعر به رابطه عمیق و محبت‌آمیز میان شاعر و مهر ابوتراب (حضرت علی) اشاره دارد. شاعر به این نکته اشاره می‌کند که حیدر (حضرت علی) همدم و رازدار اوست و هر دو به او نزدیک هستند. او از مراقبت و حمایت خود می‌گوید و از کسی می‌خواهد که مانع پروازش نشود، چرا که وقت او برای پرواز فرا رسیده است.

رباعی شمارهٔ ۱۰۱

رباعی شمارهٔ ۱۰۲

هوش مصنوعی: تا زمانی که محبت و دوستی ابوتراب (علی) وجود دارد، حیدر (علی) در جهان همواره کنار من و رازدار من است.

تا مهر ابوتراب دمساز منست

حیدر به جهان همدم و همراز منست

هوش مصنوعی: این دو عزیز مانند جگر گوشه‌های من هستند، نگذار بال‌هایم را بشکنند، چون زمان پرواز من فرا رسیده است.

این هر دو جگر گوشه دو بالند مرا

مشکن بالم که وقت پرواز منست

رباعی شمارهٔ ۱۰۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها