ابوالحسن فراهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ  ۶۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>آن تازه نهال چند سرکش باشد</p></div>
<div class="m2"><p>وز گریه زار من مشوش باشد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>اشکم نمک است و دل خونین آتش</p></div>
<div class="m2"><p>تا چند نمک بر سر آتش باشد</p></div></div>

شمارهٔ  ۶۳

آن تازه نهال چند سرکش باشد
وز گریه زار من مشوش باشد
اشکم نمک است و دل خونین آتش
تا چند نمک بر سر آتش باشد

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از درد و رنج خود سخن می‌گوید. او به حالتی اشاره می‌کند که دلش مانند آتش می‌سوزد و اشک‌هایش مانند نمک بر آن آتش می‌ریزد. این بیان نشان‌دهنده‌ی احساس عمیق غم و ناامیدی اوست و از شرایطی که در آن قرار دارد، ابراز نارضایتی می‌کند. شاعر به دنبال پایان این رنج و پایان دادن به این اشک و آتش است.

شمارهٔ  ۶۱

شمارهٔ  ۶۲

هوش مصنوعی: آن نهال جوان و سرکش به چه اندازه بیقرار است و از اشک‌ها و اندوه من متاثر شده است.

آن تازه نهال چند سرکش باشد

وز گریه زار من مشوش باشد

هوش مصنوعی: اشک من مانند نمک است و دل من از درد می‌سوزد. تا کی باید نمک بر روی آتش باشد؟

اشکم نمک است و دل خونین آتش

تا چند نمک بر سر آتش باشد

شمارهٔ ۶۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده