ابوالحسن فراهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ  ۵۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>هرچند دلم غم تو خون میبارد</p></div>
<div class="m2"><p>او شوق وصال را فزون میبارد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>من با یک دل بسر نیارم بردن</p></div>
<div class="m2"><p>با این همه دل زلف تو چون میبارد</p></div></div>

شمارهٔ  ۵۴

هرچند دلم غم تو خون میبارد
او شوق وصال را فزون میبارد
من با یک دل بسر نیارم بردن
با این همه دل زلف تو چون میبارد

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر از غم و اندوهی که به خاطر معشوقش دارد سخن می‌گوید. او بیان می‌کند که دلش به شدت به خاطر دوری معشوق می‌سوزد، اما معشوق به امید وصال و دیدار راضی است. شاعر احساس می‌کند که با این همه احساس عمیق، نمی‌تواند به راحتی با غم و دلشکستگی کنار بیاید، در حالی که دل زلف معشوق همواره دل‌انگیز و جذاب است.

شمارهٔ  ۵۲

شمارهٔ  ۵۳

هوش مصنوعی: با وجود اینکه دل من به خاطر غم تو بسیار ناراحت و غمگین است، اما او با اشتیاق بیشتری به دنبال وصال و دیدار توست.

هرچند دلم غم تو خون میبارد

او شوق وصال را فزون میبارد

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم با یک دل زندگی کنم، وقتی که با این همه تنوع و زیبایی زلف تو روبرو هستم، مانند باران که می‌بارد.

من با یک دل بسر نیارم بردن

با این همه دل زلف تو چون میبارد

شمارهٔ ۵۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده