ابوالحسن فراهانی » دیوان اشعار » مفردات » شمارهٔ  ۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>نمی‌دانم سرشکم تا یکی خون در جهان باشد</p></div>
<div class="m2"><p>از آن ترسم که راه ناله‌ام بر آسمان بندد</p></div></div>

شمارهٔ  ۷

نمی دانم سرشکم تا یکی خون در جهان باشد
از آن ترسم که راه ناله ام بر آسمان بندد

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات از نگرانی خود درباره پایان یافتن ظلمت و درد و همچنین حسرتی که از یادآوری غم‌ها دارد، سخن می‌گوید. او نمی‌داند تا کی می‌تواند احساساتش را بیان کند و از این می‌ترسد که روزی دیگر نتواند ناله کند یا از دردهایش بگوید.

شمارهٔ  ۵

شمارهٔ  ۶

هوش مصنوعی: من نمی‌دانم چرا اشک‌هایم تا زمانی که در دنیا کسی از خون باشد، ادامه دارد. از این می‌ترسم که نتوانم دیگر ناله‌ام را به آسمان برسانم.

نمی‌دانم سرشکم تا یکی خون در جهان باشد

از آن ترسم که راه ناله‌ام بر آسمان بندد

شمارهٔ ۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده