ابوالحسن فراهانی » دیوان اشعار » مثنویات » شمارهٔ ۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>نموده صبح صادق جامه پاره</p></div>
<div class="m2"><p>فتاد، لرزه بر جان ستاره</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>در آن مجلس که خلد جاودان بود</p></div>
<div class="m2"><p>ز آثار جمالش هم چنان بود</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>که گر از چشم پابیرون نهادی</p></div>
<div class="m2"><p>نگه چون مست از پا اوفتادی</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>چو عکس آن رخ چون سیم ساده</p></div>
<div class="m2"><p>فتاده دیدم اندر جام باده</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>گمان بردم که خورشید جهان‌تاب</p></div>
<div class="m2"><p>ز شرمش سر فرو برداست در آب</p></div></div>

دیوان ابوالحسن فراهانی شاعر قرن یازدهم به اهتمام رضا عبداللهی - ابوالحسن فراهانی - تصویر ۳۱۲

شمارهٔ ۲

نموده صبح صادق جامه پاره
فتاد لرزه بر جان ستاره
در آن مجلس که خلد جاودان بود
ز آثار جمالش هم چنان بود
که گر از چشم پابیرون نهادی
نگه چون مست از پا اوفتادی
چو عکس آن رخ چون سیم ساده
فتاده دیدم اندر جام باده
گمان بردم که خورشید جهان تاب
ز شرمش سر فرو برداست در آب

شمارهٔ ۱

نموده صبح صادق جامه پاره

فتاد، لرزه بر جان ستاره

در آن مجلس که خلد جاودان بود

ز آثار جمالش هم چنان بود

که گر از چشم پابیرون نهادی

نگه چون مست از پا اوفتادی

چو عکس آن رخ چون سیم ساده

فتاده دیدم اندر جام باده

گمان بردم که خورشید جهان‌تاب

ز شرمش سر فرو برداست در آب

شمارهٔ ۱

اطلاعات