فرخی یزدی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۰۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>دردا که جهان به ما دل شاد نداد</p></div>
<div class="m2"><p>جز درس غم و محن به ما یاد نداد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ای داد که آسمان ز بیدادگری</p></div>
<div class="m2"><p>با اینهمه داد ما به ما داد نداد</p></div></div>

دیوان فرخی (غزلیات و قصاید و قطعات و رباعیات) به کوشش حسین مکی - فرخی یزدی - تصویر ۱۲۲

شمارهٔ ۱۰۳

دردا که جهان به ما دل شاد نداد
جز درس غم و محن به ما یاد نداد
ای داد که آسمان ز بیدادگری
با اینهمه داد ما به ما داد نداد

هوش مصنوعی: این شعر به ناراحتی و ناامیدی از زندگی اشاره دارد. شاعر از اینکه جهان به او شادی و خوشی نداده و تنها درس‌های غم و سختی را آموخته، ابراز تأسف می‌کند. او همچنین از ظلم آسمان و عدم توانایی آن در ارائه عدالت به بشریت شکایت دارد.

شمارهٔ ۱۰۱

شمارهٔ ۱۰۲

هوش مصنوعی: افسوس که زندگی به ما هیچ شادی‌ای هدیه نکرد و فقط سختی‌ها و غم‌ها را به ما آموخت.

دردا که جهان به ما دل شاد نداد

جز درس غم و محن به ما یاد نداد

هوش مصنوعی: ای وای، در آسمان به خاطر ظلم و ستم، با وجود اینکه ما دادخواهی کردیم، هیچ چیزی به ما داده نشد.

ای داد که آسمان ز بیدادگری

با اینهمه داد ما به ما داد نداد

شمارهٔ ۱۰۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده