هوش مصنوعی: ای دل، برخیز و بیایید در گوشه‌ای آرام بگیریم و از دنای این روزگار فاصله بگیریم.

هوش مصنوعی: این روزگار بسیار تلخ و دشوار است، به طوری که نه می‌توان به مردم اعتماد کرد و نه به دور و بر خود.

هوش مصنوعی: اگر سال‌ها با کسی دوست باشی، در نهایت ممکن است از آن دوستی پشیمان شوی.

هوش مصنوعی: از این همه بی‌محلی دوستان، در ابتدا دوری از مجالس وصالشان را تجربه کرده‌ام.

هوش مصنوعی: بسیاری از دوستان بودند که با وفاداری در کنار هم بودند و خود را تحسین می‌کردند.

هوش مصنوعی: پس از کمی صحبت، در نهایت به نقل از موضوع ظلم و کینه پرداختند.

هوش مصنوعی: دوستان با عشق و محبت از کنار هم گذشتند و یادگاری را به دل سپردند که احساسات عمیق آنها را به تصویر می‌کشد.

هوش مصنوعی: چه منطقی است که عمر و زندگی‌ات را بدهی و در عوض فقط آهی بگیری؟

هوش مصنوعی: اگر عقل و خرد بر من دیوانگی بخندد، بر این اشتباهات و خواسته‌های نابه‌جا هم خواهد خندید؛ اما اگر عقل بخندد، نشان‌دهنده این است که من در این راه اشتباه می‌کنم.

هوش مصنوعی: از این دل‌مشغولی تنها صدای ناله‌ام باقی‌مانده و جز غم و اندوهی که بر دامنم نشسته چیز دیگری ندارم.

هوش مصنوعی: بله، کسی که به این سود و منفعت می‌رسد، در واقع کارش هیچ فایده دیگری ندارد و جز این بهره‌ای به دست نخواهد آورد.

هوش مصنوعی: این زمان که کار از دست رفته و من تنها دریاچه‌ای از اشک و خون را می‌بینم، چه فایده‌ای برایم دارد؟

هوش مصنوعی: من به اشتباه خود اعتراف می‌کنم؛ چرا که اگر جرمی مرتکب شده‌ام، اشکی که بر گونه‌ام می‌ریزد و دامنم را خونی می‌کند، نشانه‌ای از آن است.

هوش مصنوعی: من همان‌گونه که می‌خواهم، در گوشه‌ای از زندگی‌ام نشیمنی می‌سازم که دامنم را پر از اندوه و غم کند.

هوش مصنوعی: به خاطر مشکلات و فشارهای زندگی، نمی‌توان به کسی دیگر برای همدلی و گفتگو رفت.

هوش مصنوعی: من تصمیم دارم که از دوستان دوروی خود فرار کنم و به سرزمینی بروم که در آن تنهایی را تجربه کنم.

هوش مصنوعی: اگر به خاطر درد و رنجی که می‌کشم، حتی با سلاحی چون خنجر هم به خودم آسیب بزنم، باز هم آن را قبول می‌کنم.

هوش مصنوعی: برای عبور از بیابان و پیمودن راه‌های دشوار، اراده و تلاش خود را به کار می‌برم، حتی اگر بدون هیچ دارایی و امکاناتی باشم.

هوش مصنوعی: از چشمانم اشک غم‌انگیز می‌بارد و به دور خودم دیواری از نمک می‌زنم تا از درد و اندوه محافظت کنم.

هوش مصنوعی: وقتی شب فرارسد و درد تنهایی به من فشار بیاورد، طاقتم رو به پایان می‌رسد و حس می‌کنم جانم در حال جدا شدن است.

هوش مصنوعی: برای دست‌یابی به افکار و اندیشه‌های عمیق، باید از شلوغی‌ها و هیاهوها دور شد و در جایی ساکت و آرام زندگی کرد.

هوش مصنوعی: ای دل، از قید و بند همت خود آزاد شو و دیگر مدتی در میان مشکلات و دشواری‌ها نمان.

هوش مصنوعی: بیا کنار بگذاریم تمام این جدایی‌ها و میانه‌ها، و مثل ما به زندگی بی‌دغدغه‌ای دست بزنیم و به ترک وابستگی‌هایی که ما را به هم نمی‌رسانند، بپردازیم.

هوش مصنوعی: از این دوستان ناپاک و دورو، آدمی به مراتب بیشتر احساس بیگانگی می‌کند تا از افرادی که هیچ آشنایی با آنها ندارد.

هوش مصنوعی: اگر تو از دیگران بهتر هستی، بهتر است که در خانه‌ات بماندی و خود را کم‌نمایی کنی.

هوش مصنوعی: به اطراف خود نگاه کن و ببین مردم چگونه در گوشه‌ای از خانه‌شان زندگی می‌کنند.

هوش مصنوعی: آنها به گونه‌ای دیدند که مثل یک آیینه صاف، همه چیز را به روشنی می‌بینند و می‌توانند آنچه را که باید پیش از این ببینند، مشاهده کنند.

هوش مصنوعی: مردم به خاطر پیدا کردن گنج به جست‌وجو می‌پردازند چون در گوشه‌ای از ویرانی به چیزی ارزشمند برخورد کرده‌اند.

هوش مصنوعی: آب روان و زلالی که به طور طبیعی در جریان است، ارزش خاصی ندارد زیرا به طور مداوم و بدون خواست کسی در حال حرکت و جاری شدن است.

هوش مصنوعی: راه گوشه‌نشینی مانند کمانی است که در دستان تو قرار دارد و من به تو سر پیچی دادم که به تسلط بر جهان انجامیده است.

هوش مصنوعی: اگر خطری تو را به سمت خود جذب کند، بارها باید راه خلوتی و آرامش را حفظ کنی.

هوش مصنوعی: برای غذا و خوراک خود وقت را هدر نده، بلکه باید به چیزهایی که داری راضی باشی و قناعت کنی.

هوش مصنوعی: چراغ روشنایی‌اش به خاطر کسانی است که در تنگنا هستند و در دل خود، عشق و وابستگی به لذت‌ها دارند.

هوش مصنوعی: اگر مار به خاک کمی قانع باشد، همیشه در حال تعامل با گنجشک خواهد بود.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که وقتی کسی به طور مداوم احساسات و درونیات خود را بروز می‌دهد و غم‌هایش را آشکار می‌کند، دیگران او را بیشتر می‌شناسند و به یادشان می‌ماند. اشک و احساسات این فرد باعث می‌شود که صدای او در دنیا طنین‌انداز شود و نامش در خاطرها بماند.

هوش مصنوعی: نیمه شب، خم می خوری و از درد و نیاز به خوراک، تن را رها می‌کنی و می‌گویی دیگر نمی‌توانم بیشتر از این تحمل کنم، زیرا شکم تو از غذا پر شده و به گردن رسیده است.

هوش مصنوعی: به دنبال نان و معیشت در برابر دیگران چه غم و اندوهی! مانند سگی که در مقابل در خانه کسی نشسته است.

هوش مصنوعی: تو همان شیره‌ای هستی که در دنیای خود، بر همه جا تسلط داری؛ پس چه نیازی به رفتن به هر در و مسلک دیگری داری؟

هوش مصنوعی: شیر به خاطر ننگ از فرار کردن به سمت درها و ترس از دشمنان، خودش را به زحمت نمی‌اندازد و نه به آسیب سکوت می‌کند.

هوش مصنوعی: چرا مانند سگ مدام در این و آنجا سراغ نان می‌گردی و خودت را به زحمت می‌اندازی؟

هوش مصنوعی: به خودت نگو که به خاطر لقمه‌ای ناچیز، در برابر چنین خصلت زشتی، به دیگران تسلیم می‌شوی و خجالت می‌کشی.

هوش مصنوعی: هر لحظه بر درِ کسی که از او حمایت می‌کنی، سر می‌گذاری و از او نگهبانی می‌کنی.