هوش مصنوعی: باشد که نام تو سرآغاز دیوان هستی باشد و تو بر همه‌ی وجود و هستی برتری داشته باشی.

هوش مصنوعی: از آفرینش تو جواهرهایی پدید آمده و آن گوهرها، آغازگر وجود و هستی هستند.

هوش مصنوعی: به سوی او نگاهم را باز کردم و اساس خلقت را بر پایه‌ی وجود او بنا نهادم.

هوش مصنوعی: از او به زمین و آسمان زندگی و هماهنگی بخشیدی و زیبایی‌هایی را خلق کردی.

هوش مصنوعی: شما بر روی یکدیگر پرده‌ای نگرفته‌اید و استحکام خود را با حرکت پا شکسته‌اید.

هوش مصنوعی: به موهای درخشان خورشید نور و روشنی بخشیدی و آن را در جلو او قرار دادی.

هوش مصنوعی: به واسطه‌ی نور خورشید، چهره‌ی ماه را روشن کردی و پرده‌ی تاریکی‌اش را از روی آن برداشتی.

هوش مصنوعی: تو نشان دادی که سمت و سوی مقربان چیست و به نیازمندان بی‌چاره، نعمت و روزی بخشیدی.

هوش مصنوعی: تو در جستجوی حقیقت، روح آنها را به سفرهای گوناگون می‌بردی و به حرکت در می‌آوردی.

هوش مصنوعی: دنیا را با چهار گوهر آراسته‌ای، که سه‌تا از آن‌ها را به زیبایی‌های خود تزیین کرده‌ای.

هوش مصنوعی: تو با حرکت و جنبش خود، آسمان را به زمین شناختی و با هفت پیکر مختلف، به زمین شکل و زیبایی بخشیدی.

هوش مصنوعی: شب و روز به وضوح نشان دادی که دو زندگی مختلف در دنیا وجود دارد و زمان را به دو حالت متفاوت درآوردی.

هوش مصنوعی: اگر از عالم چیزی نمی‌طلبی، مانند اینکه در انتظار باران برفی از آسمان باشی، یعنی در واقع هیچ کمک یا خیری از او نمی‌خواهی.

هوش مصنوعی: از آن گل، تن زیبایی به وجود آوردی که در مسیر عشق، برای خود راهی ساخته‌ای.

هوش مصنوعی: وقتی تو او (انسان) را به فرشتگان معرفی کردی، برای فرشتگان واجب شد که او را سجده کنند.

هوش مصنوعی: کسی که سجده و احترام او در دل جای نمی‌گیرد، به سبب نافرمانی و کفران نعمت به ذلت و حقارت دچار می‌شود.

هوش مصنوعی: در دنیای پر از مهربانی و بخشش، روح تو ایجاد کننده‌ی فضایی باز و آزاد است، حتی در دل ویرانی و خرابی‌ها.

هوش مصنوعی: در دل او گنجینه‌ای از دانایی و ثروت نهفته است و او به همان اندازه که از این گنج‌های خود آگاه است، به درستی و زیبایی آن‌ها را می‌شناسد.

هوش مصنوعی: اگر به کسی مقام و شیوه‌ی شایسته‌ای نشان دهی، او را با دانش و خرد گرانبهایی که دارد، بزرگ و با اعتبار می‌کنی.

هوش مصنوعی: خزانه‌ای از نام‌ها و ویژگی‌ها در دل او وجود دارد که به خاطر لطف او، این گل از زیبایی‌اش شکوفا شده است.

هوش مصنوعی: تو به او علم و دانش آسمانی را هدیه دادی و او را در مکانی نشاندی که مانند یک پادشاه در جایگاه خود قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: با هدایت تو، راهی به باغ بهشت پیدا کردم و در آنجا چهره‌اش را به تماشا نشستم.

هوش مصنوعی: زمانی که خورشید به سمت دانه‌ها حرکت کرد، به خاطر جمع‌آوری دانه‌ها به راه افتاد.

هوش مصنوعی: برای برداشت خوشه‌ ها، آن را مانند داسی بر روی دوشش گذاشته‌اند تا به کار بیفتد.

هوش مصنوعی: همچون خوشه‌های کاه که بر سر ریخته می‌شود، به دلیل بی‌برگی، لباس برگ را به دور خود بسته است.

هوش مصنوعی: در اینجا به بیان ناامیدی پرداخته شده و حکایت از این دارد که وقتی امیدی نیست، آدمی از حالت خوشایندی و بهشتی خارج می‌شود. این احساس نشان‌دهنده‌ی دوری از آرامش و زیبایی زندگی است.

هوش مصنوعی: صدای ناله‌اش را به آسمان رساند و با عزم و اراده، اشک‌هایش را مانند خون ریخت.

هوش مصنوعی: ای پروردگار، بر من که خود را به ظلم و سختی انداخته‌ام رحم کن و مرا ببخش، تا دیگر در این حالت زار و ناامید نمانم.

هوش مصنوعی: تو با نیکوکاری خود او را از قید و بند رنج‌ها رهایی بخشیدی و با بخشش‌های خود، او را خوشحال کردی.

هوش مصنوعی: اگر انسان وجود دارد، به خاطر توست و اگر علم و دانش به وجود آمده، باز هم به خاطر توست.

هوش مصنوعی: تو کسی هستی که با هنر و مهارت خود، چندین نقش زیبا بر پارچه‌ی وجودی این جهان نقش زده‌ای.

هوش مصنوعی: از تو رنگین‌کمان در اوج آسمان جا گرفت و از تو به چرخ فلک حرکتی همچون موج بخشیدی.

هوش مصنوعی: به چه کسی می‌توان اعتماد کرد وقتی به زمین گام می‌نهد، در حالی که من همچون دیوانه‌ای در مکانی دور افتاده و غمگین زندگی می‌کنم؟

هوش مصنوعی: اگر در زندگی دیوانه‌وار به گلخن بروم، پس نشانه‌ای از خاکستر بر روی او چه معنایی دارد؟

هوش مصنوعی: آسمان را به خاطر دردهایی که در دل دارم، با وجود دانه‌های پنبه‌ای که برای تسکین این دردها کاشته‌ام، سرزنش می‌کنم.

هوش مصنوعی: بله، این جهان بر این اساس است که هر روز در آن چیزی کم می‌شود، مثل اینکه پنبهٔ داغی از روز قبلی باقی نمی‌ماند.

هوش مصنوعی: درون شیشه، چرخ گردی از هنر قرار داده‌ای که گل‌های ستاره را در خود دارد.

هوش مصنوعی: به خاطر عشق و شوق تو، کوه به جایی نرفته است، زیرا تیغ‌های خاردار در پاهای او نشسته‌اند.

هوش مصنوعی: تو با زبای خود، کوه را به زنجیر کشیده‌ای و گوشه‌ای از دریاچه صدف را به خویش پیوند داده‌ای تا جوهرش را به گوش من برسانی.

هوش مصنوعی: آب در حال حرکت مانند تسبیحی است که به خاطر یاد تو هر موج آن صحبت می‌کند.

هوش مصنوعی: تو با لبخندت به صدف زندگی می‌بخشیدی و نگاهش را از دندان‌های زیبایت نوازش کردی.

هوش مصنوعی: به خاطر عشق تو آسمان خم شده و دل مه به خاطر نورهای عشق تو روشن است.

هوش مصنوعی: اگر دهان را از گفتن بازداری، مانند این است که گوهر و جواهر نطق را در آن نهفته کرده‌ای. در حقیقت، زبان نیز مانند تیغی است که قدرت بیان دارد و ارزش کلام را نمایان می‌کند.

هوش مصنوعی: فکر کردن به عمق وجود تو برای هیچ‌کس ممکن نیست، تو تنها و بی‌همتا هستی و هیچ‌کس نمی‌تواند همانند تو باشد.

هوش مصنوعی: در هر باغ و بستانی به نام تست، با خوشحالی و نشاط، اشاره‌ای به حرکت آب و جریان آن داریم.

هوش مصنوعی: حرکتی به وجود آمد که کلید بیان را به دست آورد و از این طریق به گنجینه‌ی کلام دست پیدا کرد.

هوش مصنوعی: چشم‌های مردم به چه چیزی روشن است و در اینجا سایه چیست که افتاده است؟

هوش مصنوعی: این دنیا پر از نشانه‌های هنری است و همه چیز از تو سرچشمه می‌گیرد؛ حتی بلندی و پستی عالم هم به وجود تو وابسته است.

هوش مصنوعی: من انسان ساده‌ای هستم که به زیر پای ناامیدی افتاده‌ام.